| |
Με αφορμή την εορτή της 28ης Οκτωβρίου,θα σας πω μια αληθινή ιστορία που μου έχει εξιστορίσει η γιαγιά μου.Μια ιστορία,που με άγγιξε πολύ,και θέλησα να την μοιραστώ μαζί σας.
Η γιαγιά μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα,στο αρχοντικό του παππού της,μαζί με την μητέρα της και την μεγάλη της αδερφή,την Ελένη.Ο πατέρας της,είχε μεταναστεύσει στο Παρίσι και εργαζόταν ως ράφτης.Η καλή του οικονομική κατάσταση,του έδινε την δυνατότητα να στέλνει κάθε χρόνο μεγάλα ποσά στην οικογένεια,κι έτσι τα δυο κορίτσια(η γιαγιά μου και η αδερφή της)μορφώθηκαν σε μεγάλο βαθμό με βάση τα δεδομένα της εποχής.
Στο απέναντι αρχοντικό,έμενε ο γραμματέας του νομάρχη της Κέρκυρας,ο κύριος Παντελής Π.
Ο κύριος Παντελής,είχε μόνο μια κόρη,το καμάρι όπως λέγανε του νησιού,το πιο όμορφο κορίτσι,την Στέλλα.Ο πατέρας της,της είχε μεγάλη αδυναμία,καθώς η μητέρα της είχε πεθάνει στην γέννα,και της έκανε όλα τα χατήρια.
Η γιαγιά μου,την περιγράφει σαν μια ψηλόλυγνη κοπέλα με χρυσόξανθα μακριά μαλλιά και καταγάλανα αγγελικά μάτια.Έπαιζε καταπληκτικά πιάνο,και διάβαζε όλη μέρα μυθιστορήματα και διηγήματα.Ένα κορίτσι ευαίσθητο,ευδιάθετο και γεμάτο αγάπη για τη ζωή.Περίμενε όπως έλεγε στη γιαγιά μου,που ήταν φίλες από μικρές,να έρθει και να την πάρει ο γαλάζιος πρίγκιπας στο άλογό του,και να την πάει σε όλα τα μέρη που είχε διαβάσει στα βιβλία της.Κι εκείνη...απλά γέλαγε και την αποκαλούσε ονειροπόλα...
Τα παιδικά τους χρόνια,ήταν γεμάτα παιχνίδι,μουσική και φαντασία.Η γιαγιά μου έχει να θυμάται αμέτρητες σκανταλιές που κάνανε μαζί,τα θέατρα που στίνανε στις αυλές,τις κούκλες που φτιάχνανε από πανί...
Στις αρχές του 1940,η γιαγιά μου(και η Στέλλα)ήταν ήδη 17 χρονών.Στις αθώες καρδιές τους,τίποτα δεν θα μπορούσε να μπεί και να σκοτώσει αυτή την δίψα για ζωή,το πάθος για αγάπη...Ήταν απλά δυο πλάσματα που ήθελαν να ανοίξουν τα φτερά τους,να πετάξουν στον ουρανό,να αγαπήσουν...Ήταν απλά δυό κορίτσια που ποθούσαν να ζήσουν.Καμιά τους δεν μπορούσε να φανταστεί τί επρόκειτο να επακολουθήσει...
Εκείνο το βράδυ,η γιαγιά μου ξύπνησε τρομαγμένη.Κάπου μακριά ακουγόντουσαν κρότοι.Όμως ο θόρυβος πλησίαζε επικύνδινα...Ένιωσε φωνές να σχίζουν τον αέρα και η πόρτα του δωματίου της άνοιξε απότομα:
-Σήκω Μαρία,γρήγορα,βομβαρδίζουν το νησί! και λέγοντας αυτά,η Ελένη της πέταξε βιαστικά κάτι ρούχα που ήταν ακουμπισμένα στην καρέκλα.
-Μα τί λες Ελένη?Ποιοί?Γιατί?
-Οι Ιταλοί Μαρία,οι Ιταλοί.Βιάσου...δεν έχουμε χρόνο.Πάω κάτω,στην μητέρα.
Δεν μπορώ να περιγράψω την έκφρασή της,τα δακρυσμένα της μάτια την στιγμή που μου τα διηγείται αυτά.Είναι σαν να βρίσκεται εκεί αυτή τη στιγμή,σαν να τα ξαναζεί.Νιώθω σαν να βρίσκομαι κι εγώ εκεί...
Με κοιτάζει και με τρεμάμενη φωνή,συνεχίζει:Ντύθηκα βιαστικά και κατέβηκα τρέμοντας τα σκαλοπάτια.Είχα τρομοκρατηθεί,πάνω μου άκουγα τα αεροπλάνα να βουίζουν και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.Νόμιζα πως πάει,τέλειωσε,αυτό ήταν:δεν θα ξαναδώ τον πατέρα μου,δεν θα ξαναδώ την Στέλλα...
Σιωπά ξανά,κι ένα δάκρυ κυλάει στα ρυτιδιασμένα της μάγουλα.
(Συνεχίζεται)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
