| |
πως σου φαίνεται που βάλθηκε από τωρα
ο ουρανός, χρώμα να πα' ν'αλλάξει
πως και έγινε και γύρισε η ώρα
μα ο ήλιος δε το λέει να ταράξει
όπως την ίριδα
που μένει τόσα χρόνια
κέντρο να είναι
ματιές να αποσπά
έτσι και 'σύ
μου μάζεψες το βλέμμα
τώρα υπάρχει
λόγος να πετάς
και ποιός να νοιάζεται που ξέμεινα εδω πέρα
μες τη βρόχη να πίνω το νέρο
ακόμη πάγος και στη γλώσσα μου να γίνει
θα μείνω εδώ, εδώ να καρτερώ
και πάγωσα
σα ποτήρι με νερό
που στην Ανταρτική
το χύνεις και παγώνει
και μένει ακίνητο
αιώνες και αιώνες
και θαυμάζει
το φώς απο ψηλά του
μα έγω με πάγο δε θέλω ταιριάξω
μόνο κοινό που αγναντεύουμε το φως
αυτός του ήλιου το τεράστιο το μάτι
μα εγώ της ίριδας σου τη πανέμορφη της λάμψη
έλα ακούμπα με
νοιώσε τη ζεστασιά μου
κάνε τα πάγερα
κομμάτια μου να λοιώσουν
και σαν υγρό
τώρα στο αίμα σου να ταξιδεύω
απλά και μόνο
στις αισθήσεις σου να μένω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
