| |
Μας αρέσει να πηγαίνουμε εκεί περίπατο τις Κυριακές
Αφήνουμε την εξοχή με κατήφεια προτιμώντας αυτή την αλλαγή
Τέτοια είναι η ώρα ,η ανάγκη που μεταδίδεται βαθιά μες στη ψυχή
Βαριοστολίζεται ο στοχασμός με όνειρατα,με εικόνες μακρυνές.
Εφήμερες και βάναυσες βλαστήσεις,να διώξουν την αίσθηση ζητούν
Προσπάθειες μάταιες,φτωχικές,πως θ’αναπληρώσει η ξεραίλα τη ζωή
Σα να φοβόμαστε,σα να διστάζουμε λιγάκι μα είναι μεγάλη επιβολή
Οπου νάναι στους κάμπους,στις πλαγιές χρυσάφια θα απλωθούν
Θα φθασει ώρα Καλοκαιριού κι όλα τα τριγύρω χτές ακόμη ερημωμένα
Τα χιόνια του χειμώνα ,οι θύελλες κι οι μπόρες που πνέαν δυνατά
Του άχαρου και μαύρου κόσμου τ’άνομα και τα σκοτεινά
Θαύμα και ξαλάφρωμα !θα χαθούν σε μια νυχτιά ,θα μείνουν τα ευλογημένα
Στεριώσαν πια οι προσμονές ,το νιώθουμε πλησιάζει ευδαιμονία
Κάτι σταχτιά πουλιά ανύποπτα στα θάμνα κουρνιασμένα
Παραξενεύονται σαν τ’αγουροξυπνάμε τόσο ειναι ταλαιπωρημένα
Μα δέχονται τα καυμένα να μεταδώσουν,της άφιξης μας αγγελία
Αν περπατήσουμε γαληνεμένοι ανάμεσα στα κόκκινα χωριά
Θ’αντικρύσουμε ανεμόμυλους,κυπαρίσσια και πορτοκαλιές
Όλα μας χαιρετούν,μάζι τους οι ευκάλυπτοι και οι σοφές οι φοινικιές,
Την ίδια δεν τη βλέπουμε μα ξέρουμε,σαν γυναίκα αγαπημένη εκεί μας καρτερά
Αν πάρουμε τη στράτα την πλατιά θα την βρούμε ησυχασμένη
Σμαραγδένια ,γάργαρη να αφροκοπά κλεισμένη μές στη μοναξιά
Μπορούμε να σεργιανίσουμε σιγά ,στην πιο καθάρια αμμουδιά
Να ξαναδιδαχτούμε τη χαρά,με τη ματιά στα κάλλη της καθηλωμένη
Εδώ χρειάζεται κοντύλι του ζωγράφου με ζωογόνα χρώματα να ξαναδροσίσει,
Εκείνα τα περήφανα κατάρτια υψωμένα που αραγμένα είδαν την αντάρα
Τα φτωχικά καϊκια που φορτωθήκαν μόχθο και γνωρίσαν την τρομάρα
Κι όλα όσα μαραίνονται κι ασθμαίνουν να ξαναγράψει και να συναθροίσει
Αν μας αρέσει μπορουμε να καθίσουμε στο πλάϊ της,γνωστό το ταβερνάκι
Θα βρούμε στο ανώγειο τραπέζι πλούσιο,στρωμένο γιορτινό
Λίγο παλιό κρασί ,γουλιά γουλιά θα μας γλυκάνει κάθε πικρό καυμό
Δείπνο αντάξιο,σαν όνειρο τη ψυχή μας θ’αρμενίζει στο όμορφο βραδάκι
Ξεχνιούνται γρήγορα οι καυμοί,μένει τώρα η δροσιά της ξαστεριάς
Βάλσαμο στις πληγές μας,τι εύκολη που είναι η λησμονιά μες στο μεθύσι
Κι αν τάπητες στο διάβα μας απο λουλούδια απλωθήκαν,ο σπαραγμός τάχει ποτίσει
Για να βλαστήσουν,να ριζώσουν αλύπητη θυσία χύθηκε,το αίμα της καρδιάς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
