| |
Πολλά μικρά ανάθεμα, σαν σε κατάρα ανίερη
Κλείνω πάλι τα φώτα μου, σκοτάδι πάλι θα 'ναι
Κι ό,τι στα αυτιά μου έρχεται, υπόσχεση μικρή
βουλιάζω μες τις ώρες μου, μα πάλι σε θυμάμαι
Σ' άγονο κήπο αφήνομαι και τα σχοινιά με σφίγγουν
Δεν χαίρεται ό,τι μίσησα μα ό,τι αγαπώ λυπάται
Φώνη κρύβεται μέσα μου κι όλα θλιμμένα σμίγουν
Σκυφτά την παρακάλεσα μα έξω να βγει φοβάται
Άγριο το κλάμα και βουβό, κι εγώ να σε κοιτάζω
Άγρια μικρή κι η προσευχή που σε κατάρα μοιάζει
μέσα σε τόπο παιδικό βρέθηκα και γιορτάζω
και εσύ παίζεις τον θάνατο που στην ζωή μου μοιάζει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
