| |
| | Η ταν ή επί τας |  | | | Αφιερωμένο σ' εσένα που μπορείς να δεις τον Άνθρωπο μέσα στο μαχητή μα και το Μαχητή μέσα στον άνθρωπο... | | |
[align=center][B]Ήρθε η ώρα...
Σα να την περίμενα μοιάζει μα αυτό που αισθάνομαι δεν της ταιριάζει...
Φοβάμαι...
Ναι, φοβάμαι...
Πώς θ' αντικρίσω το βλέμμα της...
Πώς θα της πω πως φεύγω...
Το νιώθει...
Ναι, το νιώθει...
Και ξέρω πως η λεύτερη ψυχή της θα καταλάβει...
Και να φύγω θα μ' αφήσει... [/B]
... ... ... ... ...
[I][B]Ήρθε η ώρα...
Ξανά...
Μα ετούτη δε μοιάζει σαν τις άλλες...
Το νιώθω...
Ναι, το νιώθω...
Πίσω δε θα κοιτάξει φεύγοντας...
Μα δε θα ξεχάσει...
Φοβάμαι...
Ναι, φοβάμαι...
Γιατί θεοί να μ' αφήσει προστάζετε...
Γιατί σε σκυλιά αδίστακτα χαρίζετε τη μοίρα του...
Κουράγιο θα μαζέψω, στάλα στάλα, σαν αίμα απ' τις πληγές του που κυλά...
Και την ευχή σαν πρόσταγμα θα δώσω... [/B][/I]
... ... ... ... ...
[B]Πάνοπλος μπροστά της στάθηκα...
Στα μάτια της δάκρυ έψαχνα...
Μα δεν το βρήκα...
Να της μιλήσω προσπάθησα...
[I]"Σ' αγαπώ Γοργώ μου"... [/I]
Μα δε μπόρεσα...
[I]"Όμοια μ' εμένα είσαι, λεύτερη..." [/I]
Το μόνο που κατάφερα να ξεστομίσω...
Ευχή σαν πρόσταγμα μου 'δωσε...
Κι έφυγα... [/B]
... ... ... ... ...
[I][B]Μπροστά μου στάθηκε...
Βλέμμα ζωντανό πίσω από άψυχο μέταλλο...
Ο άνδρας που αγάπησα...
Ανδρείος βασιλιάς...
Το δάκρυ στα μάτια ν' ανέβει δεν άφησα...
Τον πόνο να δει δε θέλησα...
[I]"Σ' αγαπώ βασιλιά μου..." [/I]
Ποτέ δεν τ' άκουσε...
Στα χέρια που λάτρεψα την ασπίδα ακούμπησα...
[I]"Ή ταν ή επί τας!" [/I]
Κι έφυγε... [/B][/I]
... ... ... ... ...
[B]Ένα στενό επέλεξε η μοίρα στον Άδη να με δώσει...
Μακρύς ο δρόμος ως να φτάσω...
Θυμάμαι...
Στιγμές γαλήνης μέσα σε κρίνου αγκαλιά...
Καθώς μες στις λαγόνες της χανόμουν...
Και τα φιλιά της...
Που τις πληγές στο σώμα γιάτρευαν...
Ο δρόμος έφτασε στο τέλος του...
[I]"Λεύτερη θα 'σαι πάντα...".[/I][/B]
.. ... ... ... ...
[I][B]Άδειος ο κόσμος μακριά του...
Της μοίρας του ποιος θα μπορούσε ν' αλλάξει την πορεία...
Αναμνήσεις...
Ένα κορμί σημαδεμένο από τις μάχες...
Τον πόνο με τα φιλιά μου ξόρκιζα...
Καθώς στους ουρανούς μ' ανέβαζε η αγκαλιά του...
Κι ο εφιάλτης νεκρός μπροστά στο όνειρο έπεφτε...
Πλησιάζει το τέλος...
"Θα σε θυμάμαι πάντα..." [/B][/I]
... ... ... ... ...
[B]Σκοτεινός ο ουρανός...
Αίμα παντού...
Κραυγές πόνου...
Νεκρά κορμιά...
Πως βρέθηκα εδώ δε θυμάμαι...
Τα λόγια της μόνο...
[I]"Ή ταν ή επί τας!" [/I]
Όλα είναι ξεκάθαρα πια...
[I]"Σ' αγαπώ Γοργώ, όμοια μ' εμένα είσαι, λέυτερη παντοτινά..." [/I][/B]
... ... ... ... ...
[I][B]Άγγελος θανάτου την είδηση έφερε...
Περήφανη στάθηκα...
Σιωπή...
Την τελευταία του πνοή ν' αφουγκραστώ ζητούσα...
Σιωπή...
Να καταλάβω προσπαθώ...
Αδύνατο μοιάζει...
Κι έπειτα τη μορφή του στο σπλάχνο μας αντίκρισα...
Όλα είναι ξεκάθαρα πια...
"Σ' αγαπώ βασιλιά μου, θα σε θυμάμαι πάντα..." [/B][/I]
... ... ... ... ...
[U][I][B]«Ω ξειν, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.» [/B][/I][/U][/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Της μοναξιάς μου το χρώμα το βλέπεις; Είναι κρυμμένο στα μάτια μου, κοίτα καλά και πες μου... | | | |
|
**Ηώς**
11-11-2008 @ 21:49 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | dodoka
12-11-2008 @ 02:48 | Μαρία την καλημέρα μου πολύ καλό!!!! ::up.:: ::wink.:: | | Νεφελοβάτης
12-11-2008 @ 13:06 | Μπορεί να βλέπω, μα μέσα απ’ τα μάτια σου, βλέπω πράγματα που μόνο ακουστά τα είχα..
Για το μεγαλείο της ψυχής, γράφεις. Την ουσία του να είσαι άνθρωπος, ασχέτου φύλου και κατάστασης δείχνεις.. Απλά, όσο απλό μπορεί να ναι, το να σαι Άνθρωπος..
Αυτό φωτίζεις και με χρώματα αιθέρια ζωγραφίζεις. Και κάτι ακόμα..
Δυο ψυχές, καρδιές, σώματα, που γίνονται ένα.. Και που τίποτα να χωρίσει δε μπορεί...
Αγαπημένο... | | mantinada
12-11-2008 @ 14:24 | **Ηώς** και dodoka,
ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια!
Δεν είναι τα δικά μου μάτια, Νεφελοβάτη μου, που σου δείχνουν πράγματα...
Τα δικά σου είναι και το ξέρεις...
Έχουμε κάνει τόσες και τόσες συζητήσεις που αφορούν το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός, συνήθως για το πολεμικό μέρος, τις μάχες, τις τεχνικές...
Κάποτε όμως υπήρξε και μια άλλη συζήτηση...
Μια συζήτηση για τα κριτήρια με τα οποία επιλέχθηκαν εκείνοι που θα επάνδρωναν την αποστολή...
"Κριτήριο δεν ήταν μόνο η ανδρεία και το αν, ο καθένας από αυτούς, είχε ήδη αποκτήσει ένα γιο τουλάχιστον ως συνεχιστή του γένους του..." μου είχες πει...
"...κριτήριο ήταν και το κατά πόσο η σύντροφος του καθενός θα μπορούσε άξια να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων."
Όλοι κάτι λίγο γνωρίζουμε για το Λεωνίδα όχι όμως και για τη σύντροφό του, τη Γοργώ, που μπορεί να είναι αφανής μα δεν παύει να είναι ήρωας...
Για τη Γοργώ λοιπόν και για όλες εκείνες τις γυναίκες ετούτο το γραπτό που, εκείνη την αλησμόνητη μέρα, με πόνο βαθύ πρόσταξαν εκείνους που αγαπούσαν "Ή ταν ή επί τας!"
Καλό βράδυ,
Μαρία Κ. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
