| |
| | Δραπέτης |  | | |
Ήταν απόγιομα, κι εγώ δραπέτης μέσα στο ίδιο μου το κελί...
Άπνοια, απόλυτη άπνοια και ησυχία τέτοια, λες και η φύση είχε πέσει νεκρή.
Μόνος ήχος, η φωνή του διπλανού συγκρατούμενου που συνομιλούσε με το καναρίνι του και το κελάηδησμα εκείνου, που του απαντούσε.
Πολύ το αγαπούσε το καναρίνι του, το λάτρευε με ένα πάθος σχεδόν ερωτικό.
Όλη μέρα μαζί του, το τάιζε, το πότιζε, το καθάριζε, άλλοτε του μιλούσε, άλλοτε του σιγοτραγουδούσε και κάποιες στιγμές, απλώς καθόταν και το θαύμαζε με τις ώρες...
Ποιός να ξέρει τι να σκεφτόταν εκείνες τις ώρες...
Όλη του η ζωή, αυτό το καναρίνι...
Ακόμη και τώρα, μέσα σε αυτή την απόλυτη έλειψη ήχων, μέσα σε αυτή την δίχως οξυγόνο ατμόσφαιρα, αυτός κάθεται και του φτιάχνει καινούργιο κλουβί.
Παίρνει κλαράκια μικρά, χλωρά ακόμη, τα ξεφλουδίζει, τα καθαρίζει, ανοίγει τρυπούλες μικρές κι ύστερα, μ'ένα μικρό, υπόκοφο ήχο, αρχίζει να μπήγει ένα ένα τα μικρά καγκελάκια από σύρμα...
τσικ τσικ τσικ...
Ένα, δύο, τρία, τέσσερα...
Αρχίζουν να αποκτούν σχήμα...
Κι όσο αποκτούν σχήμα, τόσο αρχίζει να μοιάζει με εφιάλτη...
Γυρνώ το βλέμα μου στον ουρανό.
Ή τέλος πάντων, σε αυτό που αποκαλώ ουρανό.
Σε αυτό που κατοικεί πίσω απ'τον τετράγωνο φεγγίτη μου.
Σε αυτό που χωρίζεται σε μικρά ίσα παραληλόγραμα κομματάκια, από τα κάγκελα που κάποτε κομμάτιασαν το γαλάζιο του ουρανού κι εκείνο έπεσε χάμω, άψυχο, αφήνοντας πίσω του το γκρι της τελευταίας του πνοής...
τσικ τσικ τσικ...
Ξαναγυρνώ το βλέμα μου εκεί, αλλά δεν μπορώ...
Κάθε τσικ κι ένα κάγκελο στο κλουβί του καναρινιού και κάθε κάγκελο, κι ένα κομμάτι του ουρανού που πέφει νεκρό...
Γυρνώ στον ήλιο...
Μα εκείνος, κλεισμένος πίσω από δυό ηλίθια καγκελάκια, αρνείται να φωτίσει πλέον...
Μου το είπε στον ύπνο μου άλλωστε...
"Η φυλακή, βρίσκεται πάντα πίσω από τις δυό μεριές των καγκέλων...κι αν εσύ, συνεχίζεις να ανασαίνεις, εγώ να φωτίζω σταματώ..."
τσικ τσικ τσικ...
Κάθε μικρό καγκελάκι κι ένα μαχαίρι στα χέρια ενός μανιακού δολοφόνου...
Κάθε τσικ και μιά μαχαιριά σε όσα αγαπήσαμε, όσα μας αγαπήσανε κι όσα θα μπορούσαμε να αγαπήσουμε...
Στην φυλακή όμως απαγορεύεται να αγαπάς...
Γι αυτό καρφώσανε το γαλάζιο του ουρανού με τα καγκελάκια τους...το αγαπούσα τόσο το γαλάζιο του ουρανού...
Γι αυτό κλείσανε και τον ήλιο πίσω από τα σίδερα..
Ήτανε το φως της ζωής μου ο ήλιος...δεν το αντέχω άλλο να τον βλέπω να μαραζώνει πίσω από τα σίδερα...χειρότερα κι από το να τον έβλεπα να πέφτει νεκρός...
τσικ τσικ τσικ...
Τον κοίταξα...
Πως θα ένειωθε άραγε διχως το καναρίνι του;
Πλησίασα...
και με βλέμα παγωμένο, σαν τον ήλιο, άρχισα να πατώ πάνω στο σχεδόν έτοιμο, ολοκαίνουργιο κλουβί του...
Ξανά και ξανά, αργά, μεθοδικά, μέχρι που τα πάντα είχαν διαλυθεί...
Τότε, πήρα το καναρίνι στο χέρι μου, γύρισα προς τον φεγγίτη και σηκώνοντας το χέρι ψηλά, το άφησει να φύγει...
Εκείνο, φτερουγίζοντας για λίγο στο κενό, έδωσε ύστερα μιά και πέρασε ανάμεσα από τα κάγκελα του φεγγίτη...
Ω!
Τα σίδερα...τα σίδερα είχαν εξαφανιστεί...
Ο ουρανός ήταν γαλάζιος...το καταλαβαίνεις αυτό;
Γαλάζιος σου λέω!!!
Και φως...πολύ φως...και χρώματα πολλά...
Ει, ο ήλιος είναι και πάλι εδώ, ελεύθερος και φωτεινός!!!
Κι αέρας... αέρας φρέσκος, ολοζώντανος γεμάτος μυρωδιές, γεύσεις και μυστήριο σαν θεία κοινωνία!
......................
Κι αν το ιδανικό,
δεν είναι εφικτό,
ουτοπία μη το ονομάσεις.
κάντο σπέρμα,
μ'αυτό, το εφικτό σου να μπολιάσεις.
να του δώσεις πνοή, αγέρι να φυσήξει ούρια σε μιά ρότα εφικτή ενός προορισμού ιδανικού.
Κι αν δεν φτάσεις ποτέ στην Ιθάκη κι αν δεν ξαναγευτείς ποτέ το θείο φιλί της Πηνελόπης κι αν δεν καθρεφτιστείς ποτέ στη ματιά του σπλάχνου σου, η Ιθάκη θα'ναι και πάλι εκεί, με όλους κι όλα όσα αγάπησες ποτέ...
Θα γεύεσαι την Πηνελόπη σου κάθε που θα κοπάζουν τα κύματα κι ο Ποσειδώνας θα παραιτείται ηττημένος.
Και κάθε που θα αφήνεις πίσω σου λαό, θα'χεις ξανασπείρει το σπλάχνο σου, γνωρίζοντας από τα πριν το τι η ιστορία θα θερίσει.
Ένα ταξίδι το κάθε βήμα, ταξίδι προς την Ιθάκη σου...
Και κάθε βήμα, μιά Ιθάκη μικρή...
Δική σου, κατάδικη σου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 22
Στα αγαπημένα: 5
| | | | | | | |
| | Ορίζοντας με(μου;) | | | |
|
Νεφελοβάτης
15-11-2008 @ 18:10 | Λένε πως οι άνθρωποι, σε δυο κατηγορίες χωρίζονται, σε δούλους και σε φυλακισμένους.
Οι πρώτοι, και να τους ανοίξεις του κελιού τους την πόρτα, θα ρίξουν έξω μια ματιά, άντε να κάνουν και ένα δυο δειλά βηματάκια, μα και πάλι στην ζεστή «θαλπωρή» του κελιού τους θα γυρίσουν.
Οι δεύτεροι, έτσι και τους ανοίξεις την πόρτα, ή όταν επιτέλους καταφέρουν να την ανοίξουν οι ίδιοι, τότε.. Α τότε θα φύγουν χωρίς ούτε ζέστη, ούτε σιγουριά να σκεφτούν, μια και που ένα τους νοιάζει. Λεύτεροι να ζουν.
Απλά εσύ με το ψευδώνυμο, μα και το γραπτό σου ειδικά, μας δείχνεις ξεκάθαρα πως υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία..
Ναι οι δραπέτες.
Περιθωρικούς τους λεν της γης μας τα μαντρόσκυλα. Γιατί απ’ το κλουβί της σκέψης που μας κλείσανε έχουν βγει. Και στα όρια του συστήματός τους ζουν. Ζουν όμως.
Σαν τα Κρι Κρι, σαν τους πάνθηρες. Εκεί στο μεταίχμιο βρίσκονται.
Μα δραπέτες είναι προς το παρόν. Μια και ακόμα δεν έχουνε το δικό τους τόπο να πάνε.. Αφού όλοι οι άλλοι μαντρωμένοι είναι ακόμα εδώ..
Μα είναι έτσι..;
Ή μήπως ζουν αλλού, απλά επιλέγουν να είναι εδώ, για να μπορέσουν τα αδέρφια τους απ’ τη σκλαβιά να βγάλουν..;
Εδώ πάει το Χμμμμμ…
Ή και το Ουγκ βέβαια!
Προς σκέψη και συζήτηση λοιπόν..
Καλό Ξημέρωμα Φίλε μου.
| | poetryf
16-11-2008 @ 00:42 | Ο μανιακός δολοφόνος πάντα θα υπάρχει. Τον κουβαλάμε όπου πάμε... Κι ο ήλιος το ίδιο... Εξαιρετική σύλληψη!
Κι αυτή η εν σπέρματι ουτοπία! ::oh.:: | | justawoman
16-11-2008 @ 06:53 | Η ανάγνωση των γραπτών σου Γιώργο αποτελεί πάντα γύμνασμα του νου και των αισθήσεων. Ομοίως και σήμερα
Πολύ καλή η σύλληψη με το καναρίνι το φεγγίτη τα κάγκελα και τον ουρανό, αλλά πιο πολύ μου άρεσε το δεύτερο μέρος... η μικρές Ιθάκες των καθημερινών μας κατακτήσεων
Να 'σαι καλά
::smile.:: | | mantinada
16-11-2008 @ 09:01 | Αχ βρε Γιώργο,
πολύ με άγγιξε αυτό σου το γραπτό...
Είναι που σαν φυλακή αισθάνομαι το δωματιάκι εκείνο που ξοδεύω τη ζωή μου...
Είναι που γνώρισα τη μαγεία ενός Ουρανού απέραντου, την Ελευθερία σε σώμα και ψυχή, είναι που τα όνειρα ζητούν τη δύναμη να βρω και τα κάγκελα να σπάσω...
Είναι που κάποιες στιγμές απελπίζομαι και αδύνατη φαντάζει ακόμα κι η προσπάθεια να δραπετεύσω...
Κι άλλες πάλι που όλα τόσο απλά φαντάζουν γιατί το "ΘΕΛΩ" είναι πιο δυνατό απ' το "ΦΟΒΑΜΑΙ"...
Να είσα καλά Γιώργο! | | Κακτίνα
16-11-2008 @ 09:44 | μπράβο Γιώργο έχεις ωραία ψυχή | | Αστρογιογγι
16-11-2008 @ 11:23 | Αν σ' οτι σου λειπει το μπολιαζεις δεν σου λειπει πια
Υπεροχο Γιωργη! | | kin
16-11-2008 @ 12:57 | Ναι φίλε μου Θοδωρή, αυτό είναι αλήθεια...Ο δραπέτης, δεν είναι στα αλήθεια ελεύθερος, είναι φυγάς, είναι κάποιος ο οποίος καταζητείται και κάποιοι το έχουν σκοπό να τον κάνουν να πληρώσει για την ανυπακοή του...
Μα κι αν το πετύχουν, αυτός για όσο θα έχει ζήσει, θα'χει γευτεί ένα μέρος της Ελευθερίας...την Ελευθερία της επιλογής, του να διαθέτεις δική σου σκέψη, του να μην είσαι πειθήνιος δούλος...
Ο μανιακός δολοφόνος μας όμως, δεν είναι αυθύπαρκτος...
Εκπαιδεύτηκε από άλλους μανιακούς δολοφόνους απ'οταν ήταν πολύ μικρός, βρέφος ακόμη και τώρα κι αυτός εκπαιδεύει με την σειρά του, τους μανιακούς δολοφόνους του μέλλοντως...
Κι από την άλλη είναι ο Ήλιος...
Είναι καθαρά θέμα επιλογής δρόμου...μόνο που όπως έλεγε και κάποιος άλλος γραφικός...λεωφόρους μη βαδίζεις...
Έτσι και με το καναρίνι...μπορείς να το ταίζεις στο κλουβί κι αυτό να μάθει να σου κελαηδάει για να εξασφαλίσει το φαί του ή μπορεί απλά να κελαηδάει επειδή αυτή είναι η φύση του κι εσύ να απολαμβάνεις την φύση του/σου όπου κι όπως μπορείς...
Βλέπεις, η Ιθάκες μικρές και μεγάλες(αλλά κυρίως οι μικρές) είναι υπαρκτές, χειροπιαστές με σχήμα, άρωμα και ήχο...να σαν του καναρινιού...
Πατριωτάκι...λένε, της φυλακής τα σίδερα, είναι για τους λεβέντες, μα δεν εννοούν ότι η θέση τους είναι στην φυλακή, αλλά ότι η φυλακή, έχει ως στόχο να υποτάξει και να θάψει την λεβεντιά...
Αλλά όμως...πάντα υπάρχει κι ένα όμως ε?
Αλλά όμως, μπορεί η φυλακή να'χει φτιαχτεί για τους λεβέντες, αλλά μη ξεχνάμε κι ότι η λεβεντιά έχει φτιαχτεί ως πολέμιος όσων προσπαθούν να υποτάξουν την φύση του ανθρώπου.
Το κεφάλι ψηλά λοιπόν!
Και με ψυχή ε?
Ψυχή λεβέντικια και γεμάτη ομορφιά ε?
Γιατί έτσι είναι η ψυχή...ότι θα'χει εντός της, είναι προιόν μπολιάσματος... | | iShotTheSherrif
18-01-2009 @ 08:54 | emena mou aresan (opos pada...) kai ta 2 merh alla eho na kano 2 paratiriseis:
1)i alithia ine oti den boro na katanoiso ton rolo tou kanariniou-ego to pira os h psuxh tou anthrwpou....(pou eleutheronetai)
alla ti theli na pei o poiitis?...
2)erhesai tritos....
se prolavan o omiros k o kavafis...
oloi oi megaloi poiites prepei na milisete gia tin ithaki...
xaxa... a re kin...pada katathliptikos...
kali hronia... | | TAS
30-07-2009 @ 08:13 | Το κεφάλι ψηλά λοιπόν!
Και με ψυχή ε?
Ψυχή λεβέντικια και γεμάτη ομορφιά ε?
. .
όλοι θα δραπετεύσουμε, Γιώργο, . . .όλοι . .Κ.Α.
. . | | The SPiRiT
03-09-2009 @ 02:02 | Ενα μικρο δειγμα για το μεγαλειο της ψυχης του ::yes.::
"...Γυρνώ το βλέμα μου στον ουρανό..."
Βιαστηκες ομως ρε φιλε.Βιαστηκες πολυ.......... ::sad.:: | | mantinada
07-09-2009 @ 14:40 | Δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω καλά ρε Γιώργο, όχι όσο θα 'θελα...
Κι όμως ήσουν εκεί όταν χρειάστηκα τη συμβουλή ενός φίλου, όταν δεν ήξερα πως να αντιδράσω στα όσα μου συνέβαιναν... 'Ησουν εκεί και με βοήθησες με τα λόγια σου, με την πίστη σου πως όλα θα πάνε καλά...
Δυστυχώς η δική μου πίστη δεν ήταν αρκετή για να βοηθήσει εσένα αυτή τη φορά...
Σ' ευχαριστώ που ήσουν εκεί,
σ' ευχαριστώ για τα λόγια,
σ' ευχαριστώ για την ανθρωπιά,
σ' ευχαριστώ που έρχεσαι στα όνειρά μου και με καθησυχάζεις...
Σ' ευχαριστώ για όλα φίλε!
Καλή μας αντάμωση Γιώργο... | | heresy
29-09-2009 @ 05:12 | Κι αν το ιδανικό,
δεν είναι εφικτό,
ουτοπία μη το ονομάσεις.
κάντο σπέρμα,
μ'αυτό, το εφικτό σου να μπολιάσεις.
Γιώργη θα σε θυμάμαι πάντα | | χρηστος καραμανος
30-10-2009 @ 09:31 | Και κάθε που θα αφήνεις πίσω σου λαό, θα'χεις ξανασπείρει το σπλάχνο σου, γνωρίζοντας από τα πριν το τι η ιστορία θα θερίσει.
Ένα ταξίδι το κάθε βήμα, ταξίδι προς την Ιθάκη σου...
Και κάθε βήμα, μιά Ιθάκη μικρή...
Δική σου, κατάδικη σου...
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Ίμερος
28-11-2009 @ 12:28 | Αν η φυλακή είναι το σώμα, ο δραπέτης το μυαλό, το καναρίνι η επιθυμία και ο ήλιος το άπιαστο όνειρο, τότε είμαστε όλοι δραπέτες της ίδιας φυλακής του φθαρτού μας σώματος. Εξαιρετικό Γιώργο | | χρηστος καραμανος
21-12-2009 @ 10:33 | Ήταν απόγιομα, κι εγώ δραπέτης μέσα στο ίδιο μου το κελί...
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Αλντεμπαράν
05-02-2011 @ 16:08 | α ρε Γιώργο... | | Αμάλθεια
17-11-2011 @ 22:42 | ::rock.:: | | Αμάλθεια
17-11-2011 @ 22:42 | ::rock.:: | | seizeTHEday
26-01-2013 @ 22:40 | Λείπεις ρε δραπέτη λείπεις... | | Ηλίας Πολίτης
10-12-2013 @ 14:32 | Δραπέτης σε άλλη διασταση ....Οι φίλοι οι παλιοί σε θυμούνται όλοι ,, Ακόμα παίρνω παρουσίες... | | Ηλίας Πολίτης
10-12-2013 @ 14:33 | ... | | seizeTHEday
24-04-2014 @ 11:29 | Με σεβασμό στη Μνήμη Του.
Καλό Ταξίδι Φίλε. Καλή Αντάμωση.
https://twitter.com/aspro_mauro/status/459258844581883904/ | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
