| |
Δεν περιμένω πια τα σύννεφα,
δική μου ολότελα βροχή επινοώ.
Γεννάω στάλα τη στάλα, τις ρίχνω πόντο τον πόντο
για να οξειδώνω τα πρέπει των ανθρώπων,
για να διαβρώνω τις λευκές τους προτιμήσεις.
Δεν είμαι εγώ για ξένα σίδερα,
δική μου η φυλακή μου.
Γυαλίζω τα κάγκελα να καθρεφτίζεται ακέραιο το εγώ μου.
Μασάω με τα ξύλινα δόντια μου το μέταλλο το κρύο...
Γίνομαι κι εγώ Θεός. Κι εγώ εδώ.
Κι εκεί εγώ,
Θεός και άνθρωπος μαζί,
τρώγομαι και χωνεύομαι μόνος μου μες την κρύα μου αγκαλιά.
Στην άδεια μου αγκαλιά που άρχισε να μοιάζει με μνημείο.
Πόνου μνημείο.
Θνητέ, δεν θα με προσκυνήσεις; Υψηλές απαιτήσεις χαμηλών ιδανικών.
Πονάω. Πού να γείρω πια την ασώματη ψυχή μου;
Θνητέ και εσύ έλα μαζί μου,
σε έναν ώμο από στάχτη να ακουμπήσεις,
να πάρεις πνοή καπνού να ζήσεις
και πού ξέρεις,
ίσως σε ένα πυροτέχνημα ξεφυσήσουμε και πάλι από εκείνη τη φωτιά
που τόσο πεθυμήσανε οι έρωτες κι οι σιχασιές μας. .
Μαζί μου έλα...
Έλα να δεις πως ο πόνος γλυκαίνει κάθε που η πληγή σου βαθαίνει και ανοίγει.
Και ο χορός, εκείνος ο τελευταίος
θα θυμίζει πια νεκρώσιμη ακολουθία που την κάνουν τσαρλατάνοι.
Κάτι τσαρλατάνοι που φοράνε τις ποδιές γυμνών καιρών και προχωράνε.
Κάτι καιρων πιο μόνων κι απ ‘τη μοναξιά μας.
Έλα μαζί μου...
έλα να δεις πως ο ουρανός νεφελοσύννεφα μαζεύει
και τα φτύνει με μανία στις καρδιές μας. Τα ρουφάνε αυτές
και η άνοιξη πια γελοία μοιάζει μέσα στο παρανοϊκό τρένο του χρόνου.
Έλα να γίνεις επιβάτης
στην πιο τρελή κι ασήμαντη πορεία που επινόησε ανθρώπου νους...
Απόψε ξεκινάμε για το μόνο πουθενά που έγινε Ιθάκη,
μαζί κι οι δυο σ' ένα εξπρές θανατικό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
