| |
οι δρομοι που περπατησαν εχουν πια σβηστει
αγαλματα πετρωμενα οι αναμνησεις
ενας διαβητης που χαθηκε στο δρομο
φωνη που γινεται σιωπη σ αυτο το μονοπατι
ηχοι που αποηχο δεν εχουν
κοιταζει τις σταλες σε ενα τζαμι που βουρκουνει
ο ουρανος μαυρος και ο ηλιος εχει χαθει
ερημοι δρομοι αδεια ζωη
δηλωνει μοναχα παρον η μοναξια
καποτε θα ρθουν μερες χαρωπες
καποτε θα αλλαξουν
μα εκει που ο πονος εγινε σιωπη
η σιωπη πληγη ο χρονος δεν περνα
δρομοι που οδηγουν στο πουθενα
αναμνησεις μαυρο μαχαιρι στη καρδια
υστερα οι σταλες στο τζαμι γινονται βροχη
και οι ηχοι δεν αφηνουν την κραυγη του να ακουστει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
