| |
| | Θαρθείς |  | | |
Δωσ’μου το άγιο χέρι σου,μπορώ να τ’αγγίξω
Χωρίς το φόβο της παλιάς μου σιωπής
Σαν κάτι ολότελα δικό μου στα χέρια μου να σφίξω
Χωρίς τον τρόμο για τον ίσκιο κάθε κίνησής μου τυφλής
Ανάμεσα στα σφιγμένα μας χέρια δεν βρίσκει πέρασμα η σκοτεινιά
Πολιορκημένη απ’τον εαυτό μας μένει αξόδευτη,χαλαρή
Απόψε κάθε γουλιά του αγέρα,αθανασία,βαμμένη με φιλιά
Κι ο θάνατος, όνειρο μακρυνό,που ψάχνει το σχήμα του να ξαναβρεί
Χρυσά τα μαλλιά σου στο λιανό φεγγάρι,
Στιλπνά,πανίσχυρα ξεχωρίζουν στον ουρανό
Τώρα στις άκρες του νησιού μου δεν πρωτοστατούν οι φάροι
Τώρα τ’απίστευτο φώς σου ως την άκρη του κόσμου απλώνεται γυμνό
Όλα τα ωραία εσένα προσμένουν μες στην ταλάντευσή τους
Ν’αναλάβεις εσύ την ευθύνη,να τους δώσεις το νόημά τους
Για να πάρουν μαγεμένα τη μορφή τους,
Για να τα πράξεις ,για να τους δώσεις τ’όνομά τους
Τι είναι λοιπόν η ζωή μου χωρίς εσένα,καημός και κραυγή
Μετρημένη με το δικό μου χρόνο,χάνοντας χρώματα γερνάει
Με το βουβό χαμόγελό της ρυτιδώνει λίγο λίγο σαν ύπαρξη σωστή
Βλέπει μονάχα τον άδειο κόσμο,φθείρεται και γερνάει
Θαρθείς ,το ξέρω θαρθείς μετην κόκκινη γραμμή της φωτιάς σου
Για να μου ξαναμάθεις τ’αλφάβητο της ζωής
Σαν γυναίκα ανυπόταχτη της περήφανης γενιάς σου
Να μου ξαναμάθεις το σμίξιμο,την αρετή της πιο όμορφης ερωτικής στιγμής
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
φραγκοσυριανος
24-11-2008 @ 03:46 | Χρυσά τα μαλλιά σου στο λιανό φεγγάρι,
Στιλπνά,πανίσχυρα ξεχωρίζουν στον ουρανό
Τώρα στις άκρες του νησιού μου δεν πρωτοστατούν οι φάροι
Τώρα τ’απίστευτο φώς σου ως την άκρη του κόσμου απλώνεται γυμνό
ΑΠΙΘΑΝΟ... ::up.:: ::yes.:: ::up.:: | | Ιππαρχος
24-11-2008 @ 04:47 | Χρυσά τα μαλλιά σου στο λιανό φεγγάρι,
Στιλπνά,πανίσχυρα ξεχωρίζουν στον ουρανό
Τώρα στις άκρες του νησιού μου δεν πρωτοστατούν οι φάροι
Τώρα τ’απίστευτο φώς σου ως την άκρη του κόσμου απλώνεται γυμνό
Μεγαλειώδες! | | Aris4
24-11-2008 @ 09:05 | Εδω πεθαινεις ..
Τι είναι λοιπόν η ζωή μου χωρίς εσένα,καημός και κραυγή
Μετρημένη με το δικό μου χρόνο,χάνοντας χρώματα γερνάει
Κι εδω ανασταινεσαι ..
Θαρθείς ,το ξέρω θαρθείς μετην κόκκινη γραμμή της φωτιάς σου
Για να μου ξαναμάθεις τ’αλφάβητο της ζωής
::yes.:: καλησπερα Αντη | | Celestia
24-11-2008 @ 09:06 | Αφωνη!!!!!!!!!!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | **Ηώς**
24-11-2008 @ 09:40 | Μετρημένη με το δικό μου χρόνο,χάνοντας χρώματα γερνάει
ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΑΝΤΗ........ ::hug.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Ελένη Σ.
24-11-2008 @ 09:46 | Άντη συγκινείς...η τρίτη στροφή τέλεια, μαγευτική...μα και αυτή η τελευταία...αυτή η φωτιά, το αλφάβητο της ζωής, της στιγμής, του έρωτα, το αληθινό σμίξιμο δυο ψυχών...τι να πω, πραγματικά πολύ δυνατό ποίημα! | | Helene52
24-11-2008 @ 12:40 | *** Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο *** και μεγαλειώδες !!!!!
Το θαυμασμό μου ::theos.:: ::theos.:: ::kiss.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
