| |
Δεμάτια στιγμές, στοιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη.
Δεν μπορώ στο χέρι να κρατήσω ούτε μία, μου καίνε τις παλάμες,
πριν ακόμα πιάσω το μικρό μου αναπτηρα,
αυτόν που σατανικά με κοιτάζει στο σκοτάδι με φλεγόμενα μάτια,
αυτόν που ανάβει εφιάλτες στα συρτάρια που φυλάγονται οι παλιές φωτογραφιες
πριν ξοδέψω τη φλόγα του,
οι παλάμες μου καίνε.
Αφήνω αποτυπώματα παντου...
Μήπως κάποιος κάποτε με βρει και με βγάλει απ'αυτη την κόλαση.
Δεν είναι η κόλαση αυτή δική μου,
σε ξένες κολάσεις χάνομαι και τις κάνω δικές μου,
το μόνο δικό μου σ'αυτές είναι οι φλόγες.
Αυτές τις είχα πάντοτε σε πρώτη ζήτηση
και με τη δεύτερη ευκαιρία πυρπολούσα τα γιατί μου.
Των κριμάτων μου τις στιγμές και των γιατί μου τις αναπνοές
έχω μαζέψει σε μια γωνία και προσπαθώ να σκοτώσω.
Προσπαθώ.
Τί δύσκολη λέξη.
Με σκοτώνει μόνο και μόνο η εκφορά της.
Κι ανασαίνω.
Νεκρός.
Μα ανασαίνω.
Εκεί στην κόλαση που κάποιος μου έφτιαξε,
που την αγάπησα σαν κακή συνήθεια,
που την περπάτησα ονειροπολώντας,
που κανείς δεν βρέθηκε να μου δείξει τον δρόμο,
που κανείς δεν βρέθηκε να μου δείξει εμένα.
Που εγω δεν βρέθηκα μήτε και σαν χαμένος.
Που κανείς δεν με έψαξε ούτε και θα με ψάξει.
Κι εμεινα αγαλμα και πάλι στη γωνία μου,
ήρθες και άγγιξες την πέτρα, να με νιώσεις,
μα τί να νιώσεις απ'το γύψινο "διότι" μου.
Σαν τί να νιώσεις που ποτέ σου δεν με ένιωσες
Ούτε και τωρα.
Πάλι δεν είναι η στιγμή...
Πάλι μόνος εκεί με αυτά τα καμμένα γιατί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
