| |
Χαμένες πολιτείες
Ψάχνει ένα δρόμο να περπατήσει,
χαμένες πολιτείες στα βάθη ξαγρυπνούν.
Πως άραγε με την αγάπη του να σμίξει…
Όταν πύργοι και κάστρα τον σταματούν.
Κοιτά ένα σκονισμένο ντουλάπι,
κοιτά μια φθαρμένη καμπαρτίνα,
Χάνετε σε σκέψεις σκοτεινές.
Αγναντεύει από ένα μαυρισμένο τζαμί τις ξάγρυπνες μακρινές πολιτείες,
ονειρεύεται ταξίδια δύσβατα και ορεινά.
Ξανακοίτα το σκονισμένο του ντουλάπι
και παίρνει απόφαση και ξεκινά.
Με όπλα λίγα καπνά,
πανοπλία την φθαρμένη καμπαρτίνα…
Με χάρτη άστρα φωτεινά
και πυξίδα δυο μάτια αστραφτερά,
παίρνει το δρόμο τον δύσβατο και στο άγνωστο ορμά.
Σαν υψώνει το κεφάλι πια βλέπει ξανά ,
τις άγρυπνες πολιτείες μα με φώτα πιο φωτεινά.
Τώρα πια δεν υπάρχει μαυρισμένο τζάμι,
δεν υπάρχει ζεστασιά.
Έσβησε το τζάκι
και η ανάσα είναι κρύα και βαθιά.
Στέκετε μια στιγμή.
Πίσω του κοιτά.
Μα η πόρτα έχει κλείσει…
Η κάρδια του πιο δυνατά χτυπά.
Πάει να βρει ένα όνειρο,
ένα άγγελο που από μακριά χαμογέλα.
Βιαστικός βαδίζει ένα κατήφορο απαλό,
μα κακοτράχαλα χαλικωτό.
Επικίνδυνα εύκολη πορεία,
παγίδα μα και ανάγκη.
Οι χαμένες πολιτείες μπροστά του γνέφουν «Έλα»,
και η αντίσταση στο μήνυμα αδύνατη.
Κάπου εκεί βρίσκετε η αγάπη του,
κάπου εκεί ο άγγελος που χαμογελά…
Άλλοτε φοβισμένος ,
μέσα σε ένα κλειστό σκονισμένο σπίτι,
τώρα σαν νέος Δον Κιχώτης,
ιππότης, βασιλιάς κατακτητής και ήρωας,
τίποτα δεν τον σταματά…
Κάθε βήμα κουράγιο δίνει,
κάθε βήμα και η καρδιά πιο δυνατά χτυπά.
Σαν να φωνάζει..
«Εμπρός! Εμπρός! Εκεί είναι ο άγγελος! Εκεί είναι το όνειρο!»
Και δεν σταματά.
Χαμηλώνει το κεφάλι,
και με φόρα περπατά.
Κάπου όμως παρακάτω σταμάτα,
μονάχα μια στιγμή
Στριβεί τα καπνά
και να σου μια σκιερή μορφή
Μαζεύετε…
Τρομάζει.
Και ο άγνωστος μιλά…
Η φωνή του μοιάζει γνωστή,
οικεία και φιλική.
Του ψιθυρίζει πως ακόμα υπάρχει επιστροφή.
Κοντοστέκετε χαμογέλα,
του δίνει φωτιά, ανάβει τα καπνά
και στο πρώτο ξεφύσημα χάνετε στο πουθενά.
Τρόμος,
Οργή
Δισταγμός.
Παίρνει βαθιά ανάσα…
Ξανά πίσω κοιτά.
Η φωνή της σκιάς στο μυαλό του αντηχεί,
Του φαίνετε τόσο μα τόσο γνωστή.
Κλείνει τα μάτια σφιχτά
και ξάφνου καταλαβαίνει…
Η μορφή δεν ήταν σκιά…
Ο σκοτεινός καθρέπτης του ήταν,
ένα παρελθόν που τον κυνηγά.
Τον κρατάει πίσω.
Τον κάνει να διστάζει…
Μα σαν Δον Κιχώτης το στήθος του φουσκώνει
και στη κατηφοριά ξαναορμά.
Οι χαμένες πολιτείες έρχονται ακόμα πιο κοντά.
Τώρα δεν βλέπει μοναχά ένα άγγελο να χαμογέλα.
Ακούει και τη φωνή του…
Τώρα σίγουρα τίποτα δεν τον σταματά.
Είναι πια τόσο κοντά.
Σκέψεις τον πολιορκούν,
σαν χιλιάδες στρατεύματα στα οχυρά,
που από την αρχή τον σταματούν…
που κόβουν το δρόμο στις χαμένες πολιτείες.
Σταματούν το όνειρο.
Σταυρώνουν την ελπίδα.
Μα αυτός δεν σταματά.
Μια σκέψη τον οδηγεί
Και μια καρδιά του δίνει βήμα.
Θα φτάσει την αγάπη του
και ας χρειαστεί να τεντώσει κάθε νήμα.
Τα τείχη μεγαλώνουν.
Το οχυρά υψώνονται.
Μα δαγκώνει τα δόντια και ορμά…
Προσεύχεται μέσα του.
Δύναμη ζητά.
Όχι να κερδίσει!
Όχι να κατακτήσει!
Μα να μείνει μια ανάσα στα στήθη του…
Να φτάσει τον άγγελο…
Να της πει για αυτήν η καρδιά του χτυπά.
Αντιμέτωπος με φόβους,
μάχη σώμα με σώμα ενάντια στις σκιές που τον κυνηγούν.
Όπλο του σιγοκαιόμενα καπνά,
πανοπλία η σκονισμένη καμπαρτίνα
και λάβαρο οι εικόνες της και τα χαμόγελά της που τον οδηγούν.
Κομπιάζει.
Η ανάσα ακόμα πιο βαριά.
Η σκιές τον πνίγουν.
Κρατιέται μα νίκη δεν βλέπει πουθενά…
Σφίγγει κλειστά τα μάτια!
Ένα ύπνος τον τυλίγει…
Όλα σβήνουν ξαφνικά…
Μια φωνή απόμακρη,
μια φωνή γλυκιά,
κάτι του ψιθυρίζει και ξάφνου τον ξυπνά.
Οι σκιές έχουν χαθεί.
Η νύχτα σηκώνει το πέπλο της….
Ο Ήλιος πιο φωτεινός από ποτέ!
Έχει φτάσει τις χαμένες πολιτείες του.
Στο τόπο που ένα όνειρο ζει.
Εκεί που ένας άγγελος του χαμογέλα.
Εκεί που θέλω και εγώ να έρθω,
ελπίζοντας ότι θα είσαι και εσύ!
[B][/B][B][/B][B][/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
