Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Μικρό συμπόσιο ψυχών
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130636 Τραγούδια, 269439 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Μικρό συμπόσιο ψυχών
 Ελένη (rocksugar) και Αθανασία ... υπό έμπνευσην!
 
Είναι ένα χέρι απλωμένο το φεγγάρι'
Βγάζει μια σπίθα απ'το δείχτη του και σημαδεύει τις ζωές μας
άγγιγμα από χρυσόσκονη και μύρο
καθοδηγεί τις μοναξιές και τις απλώνει
πότε μισές πότε πανσέληνες υπάρξεις..
Ολες χωράνε στα σκοτάδια και στις δόξες
μέλη που τρέμουνε στο φως και αλητεύουν στη σαγήνη
ίσκιοι δειλοί, διστακτικοί... Έτσι έχουν μάθει οι άνθρωποι
να κουλουριάζονται στ'απομεινάρια κάποιων δακρύων
και να μιλάνε για χαρά
Έτσι αγαπάνε οι άνθρωποι.
Παίρνουν μια στάλα ουρανό κι αποκαμώνονται να τη θάψουν
να θρέψουν θέλουν με το σάλιο τους τις αναμνήσεις μη στερέψουν.
Μη μείνουν στάχυα ποτισμένα από δάκρυ, δίχως χαρά να μιληθούν
Κι εδώ είναι νόμος τα δρεπάνια.
Καθείς στο χέρι του κρατάει μια ενοχή και προχωρά
σε μονοπάτια δύσβατα και κόκκινα απ'το αίμα,
εκεί την ακουμπάει μάταια
προσπαθώντας να τη γιάνει και να γιατρευτεί έστω
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία
μα η ψευδαίσθηση πρωτη ανασταίνεται
σαν ένας τοίχος γυάλινος με άνοστες σκιές
που καθρεφτίζει τα θεριά του με τις μάσκες
χνωτισμένος απ’τις ίδιες του ανάσες
τρομαγμένος δυναμώνει την ασπίδα του φωτός
Το κυνήγι συνεχίζεται
Ο πόνος το ίδιο.




 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 14
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Πεζά
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

poetryf
 
frozenangel
29-11-2008 @ 04:15
πολυ καλο ::up.::
ψιτ-ψιτ
29-11-2008 @ 04:17
αυτος ο πονος...ο ρημαδης
Ναταλία...
29-11-2008 @ 04:31
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

και καλά κάνει Αθανασία μου γιατί

χωρίς ελπίδα
καράβι δίχως πιξίδα ::love.:: ::hug.:: ::kiss.::
χάρης ο κύπριος
29-11-2008 @ 05:06
καλά κι εμένα που την πεθερά μου τη λένε Ελπίδα τι φταίω να υποφέρω εσσαεί ::razz2.::
πολύ καλό φιλαράκι αυτό που έγραψες !
συγχώραμε που δεν σ'επισκέπτομαι συχνά να σε σχολιάζω αλλά έπηξα...ξέρεις !
την αγάπη μου !
::love.::
Μοιάζω μ'εσένα
29-11-2008 @ 05:15
Χάρη μου, γραψαμε... Με την Ελένη!
swordfish
29-11-2008 @ 06:20
To κυνήγι πάντως ...συνεχίζεται!!!!!! Να είστε καλά κι οι δύο!!! ::yes.:: ::kiss.::
Κακτίνα
29-11-2008 @ 06:49
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία
μα η ψευδαίσθηση πρωτη ανασταίνεται...ακριβώς
Χ.Ρ.Υ.Σ.Α
29-11-2008 @ 07:07
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία
μα η ψευδαίσθηση πρωτη ανασταίνεται
σαν ένας τοίχος γυάλινος με άνοστες σκιές
που καθρεφτίζει τα θεριά του με τις μάσκες
χνωτισμένος απ’τις ίδιες του ανάσες
τρομαγμένος δυναμώνει την ασπίδα του φωτός
Το κυνήγι συνεχίζεται
Ο πόνος το ίδιο.

Απίστευτη!!!!!!! ::hug.::
Ιππαρχος
29-11-2008 @ 07:55
Έτσι αγαπάνε οι άνθρωποι.

Πολύ καλό!
**Ηώς**
29-11-2008 @ 08:12
Ολες χωράνε στα σκοτάδια και στις δόξες
μέλη που τρέμουνε στο φως και αλητεύουν στη σαγήνη
ίσκιοι δειλοί, διστακτικοί... ::theos.:: ::love.:: ::theos.::
ΕΛΕΑΝΝΑ
29-11-2008 @ 10:36
Ειναι όαση η γραφή σου ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: Αθανασία μου!
ΕΛΕΑΝΝΑ
29-11-2008 @ 10:37
Ειναι εξαιρετική η γραφή σου ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: Αθανασία μου!
Νεφελοβάτης
29-11-2008 @ 14:32
Μικρά συμπόσια, μεγάλων ψυχών!

Συγχαρητήρια και στις δυό σας!

Καλό σας βράδυ..
MASTER
30-11-2008 @ 13:30
Μπράβο, κοριτσάρες!
και το κυνήγι πάντα θα συνεχίζεται...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο