mantinada
08-12-2008 @ 01:50 | "Την ψυχή δεν κρατάνε για όμηρο
και δεν ντύνουν με πρέπει, την μνήμη
είτε ζεις και κεντάς ένα όνειρο
είτε ρίχνεις φωτιά και καμίνι"
Καλή σου μέρα Ελένη..
| |
ΑΝΤΗΣ
08-12-2008 @ 01:52 | εξοχη ποιηση | |
Xωρολάτρης
08-12-2008 @ 02:19 | Το ποίημα σου σαν ποίημα ειναι πραγματικά πολύ δυνατό και με μοναδική τέχνη φτιαγμένο Ελένη μου..Ξέρω πως μεγάλο ρόλο έχει παιξει και η συναισθηματική φόρτιση του γεγονότος..Θα ήθελα όμως να μην είχε κανέναν ορατό αποδέκτη..ή αν έχει ,να έχει πολλούς..Πόσους;..Όλους..Ολοι εν δυνάμει έχουν τα χαρακτηριστικά που περιγράφεις..Το αν δεν βγουν κάποτε στην επιφάνεια για να υμνολογηθούν ίσως μεσω της μορφής μιας άλλης ποιήσεως ,αυτό δεν σημαίνει ότι λιγότερη αξία έχουν..
Μάλλον συνηθίσαμε από τους τόσους σιωπηλούς φόνους που ζήσαμε και ζούμε χωρις ευκρινές ακροατήριο αντίληψης ,ώστε πάμε να τους χρεώσουμε όλους πάνω σε έναν όταν αυτός θα προκύψει και θα τρομάξει την μέρα μας..έστω κι αν ήταν παιδί..έστω κι αν τα όνειρα που είπε,ς τώρα μόλις είχε βρει τις κλωστές για να τα ξεκινήσει σαν κέντημα! | |
swordfish
08-12-2008 @ 02:30 | ''Κλειδωμένη η ζωή με σε πλαίσια
όροι, νόμοι, κανόνες και μη,
άλλοι νιώθουν καθ’ όλα θεσπέσια
κι’ άλλοι σπάνε καλούπια γυμνοί''
::yes.:: | |
MARGARITA
08-12-2008 @ 03:30 | ::sad.:: | |
Ελένη Σ.
08-12-2008 @ 05:00 | Ναι, Γιάννη μου, ίσως τελικά να έχεις δίκαιο. Το ποίημα τούτο εξ’ άλλου γράφτηκε παλιά και ήταν ένας τρόπος της δικής μου εξέγερσης και κραυγής…μια δήλωση αν θέλεις, πως σε καλούπια η ψυχή μου δεν χωρά! Μου ήρθε σήμερα αυθόρμητα, αλλά όχι τυχαία. Ο Αλέξης ήταν ίσως απλά η αφορμή για να το παραθέσω, η αιτία…η κραυγή της κάθε ψυχής που βουτά μες στο «αίμα» για να χτίσει ένα όνειρο και μιαν αλήθεια, για ν’ αντισταθεί στους καθωσπρεπισμούς και την υποκρισία, για να βγει από τα στενά της πλαίσια. Σ’ ευχαριστώ πολύ! | |
peiraiotissa
08-12-2008 @ 05:09 | Την ψυχή δεν κρατάνε για όμηρο
και δεν ντύνουν με πρέπει, την μνήμη
είτε ζεις και κεντάς ένα όνειρο
είτε ρίχνεις φωτιά και καμίνι
::cry.:: | |
rock sugar
08-12-2008 @ 05:09 | ::sad.:: | |
Celestia
08-12-2008 @ 06:11 | Και τρυπούν τα καρφιά το κορμί τους
κι’ ακουμπάνε στις φλέβες του νου,
μες στο αίμα βουτούν την ορμή τους
για να φτάσουν στη γη τ’ ουρανού
::sad.:: ::cry.:: | |
mychoco
08-12-2008 @ 06:17 | Μπράβο Ελένη!
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
χάρης ο κύπριος
08-12-2008 @ 07:30 | έ ξ ο χ η !
::love.:: | |
 |
