| |
ξέρεις, αγαπημένε μου άγνωστε αναγνώστη
εμένα η ζωή μου κύλησε ως τα τώρα
με ησυχία πολύ, σχεδόν αθόρυβα,
σαν το περπάτημα μιας νύχτας
με γυμνές πατούσες στο γρασίδι
χωρίς ηρωισμούς και άθλα άθλων
μονάχα με παραδοχές κι ένδοξες ήττες
τόσο που αισθάνομαι καμιά φορά
φριχτά- φριχτά ανυπόληπτος
στο χώρο και στο χρόνο
κι άλλοτε συλλογιέμαι,
έτσι ως συναισθάνομαι την ύπαρξή μου
μονάχα μέσα από θανάτους πια
αγαπημένους,
μήπως και δεν υπάρχω
μήπως δεν υπήρξα ποτέ στ’ αλήθεια.
πικρά χαμογελώντας στο ενδεχόμενο…
ξέρεις, αγαπημένε μου άγνωστε, αναγνώστη
συχνά πυκνά οι αισθήσεις μου
αρνούνται να συμβιβαστούν με το αισθητόν
κι έτσι πολλές φορές, ιδίως τα μεσημέρια,
κοιτάζω απ’ το παράθυρο τη θέα
που διαρκώς μεταβάλλεται
σαν να βρίσκομαι απάνω σε καράβι
σε μιαν αργή παράκτια πορεία
κι όπως χαζεύω την εναλλαγή των εικόνων
που άχρονες περνούν μπροστά μου
τείνω ν’ αποδεχτώ πως ίσως κι ο χρόνος ο ίδιος
άλλο δεν είναι από μια επινόηση του ανθρώπου
από μιαν αιτία απλά για να μεμψιμοιρεί
για τη φθορά που φέρνει
ξέρεις αγαπημένε μου άγνωστε , αναγνώστη
έτσι ως με διαβάζεις χωρίς να με έχεις δει ποτέ
ψάχνοντας να με ανακαλύψεις
μέσα στα φλύαρά μου ποιήματα
βρίσκεις –μπορεί- αισθήματα κοινά
που μοιραζόμαστε
χωρίς να υπήρξαμε εραστές ποτέ
χωρίς ποτέ να κοιταχτήκαμε στα μάτια
ή να απορήσαμε μαζί
ή να ονειρευτήκαμε μαζί κοιτώντας πανσελήνους
κάνοντας σχέδια για το αύριο…
κι αυτό κάποιοι το λένε απλά παράνοια
μα εμείς το λέμε κοινωνία ποιήσεως...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
