| |
| | Χωρισ Τιτλο |  | | |
Θα ήθελα να πω κάτι. Λένε ότι οι νέοι πάσχουν σήμερα γιατί δεν τους αφήσαμε -παρακαταθήκη- έναν όμορφο κόσμο, με αξίες, έναν όμορφο τρόπο να ζεις, η κοινωνία είναι σκατά, δεν υπάρχει αγάπη, ανιδιοτέλεια κλπ. Γιατί αγαπητέ νέε μου εγώ σε άλλο κόσμο μεγάλωσα; (Είμαι γονιός). Οι δικοί μου οι γονείς με άλλες αξίες και με περισσή αγάπη με μεγάλωσαν; Ακριβώς γι' αυτό λοιπόν, (και επειδή είμαι σκεπτόμενος άνθρωπος) αποφάσισα να μην γίνω σαν αυτούς. Και από τότε που με θυμάμαι προσπαθώ -με καθημερινή προσπάθεια- και διαφυλάσσω τα σωστά μου, τις αξίες μου. Θέλεις σκοπό και όραμα; Ιδού: γίνει το αντίθετο από αυτό που γίνανε οι άλλοι και δεν σου αρέσει.
Και μην ακούω "τι να το κάνω να παραμείνω εγώ αγνός όταν κανείς δεν το καταλαβαίνει", γιατί φίλε μου όλοι περιμένουν από τους άλλους να αρχίσουν. Ή θέλεις όραμα κι αξία ή μείνε στην επιφανειακή ζωούλα σου και μην διαμαρτύρεσαι.
Επίσης, συνομιλώντας με άπειρους ανθρώπους που "κατά βάθος" δεν είναι πονηροί, δεν φοβούνται και αφήνονται να ζήσουν, πιστεύουν ("κατά βάθος") στις ανθρώπινες σχέσεις και στο μοιράζομαι, δεν είναι υλιστές, επιφανειακοί τύποι, πιστεύουν λοιπόν, ότι η ζωή τους κάνει, δεν είναι έτσι.. (Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια να πω:) Δεν μπορείς να είσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι, αν ήσουν δεν θα μπορούσες να μην είσαι το άλλο. Εγώ τουλάχιστον γι' αυτό δεν μπορώ να "προσαρμοστώ" -παρότι αρκετές φορές, από κούραση, προσπάθησα να γίνω ένα με το συρμό. Δεν είναι η σπουδαιότητα των αξιών -άλλωστε για όλους είναι σπουδαία τα σπουδαία, δεν βλέπω κάτι να τους πιέζει να τα διασφαλίσουν- δεν μπορώ να μην τις ακολουθώ, γιατί αυτή είμαι εγώ. Δεν μπορώ να είμαι κάτι άλλο.
Ένα τελευταίο και κλείνω το "διάγγελμα", στις σπάνιες φορές που βλέπω τηλεόραση άκουσα έναν νεαρό, γύρω στα 17, να μιλάει για κάποια χρήματα που μάζεψε το σχολείο του για την UNISEF. Είπε λοιπόν ο 17 ετών νεαρός: "για μένα ήταν ολόκληρο το χαρτζιλίκι μου, ενώ θα έπρεπε χρήματα να δίνουν οι κυβερνήσεις". (...) "εύχομαι τουλάχιστον τα χρήματα που μαζέψαμε να πάνε σ' αυτούς που τα έχουν ανάγκη". Πραγματικά δεν ντρέπομαι που έχουμε καταντήσει έτσι σαν κοινωνία (πότε δηλαδή ήταν καλύτερη;), το πραγματικά θλιβερό στην προκειμένη είναι ότι το παιδί βλέπει με αυτά τα μάτια τα πράγματα.
Είναι στο χέρι σου ν' αφήσεις την καρδιά σου αμόλυντη, αγνή, όλο αγάπη και αισιοδοξία. Κανείς δεν σου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό. Εσύ επιλέγεις τι θέλεις να 'σαι.
(Το κείμενο αυτό το έστειλα σε πολλά blogs. Επειδή δεν έχουμε έδρα να μιλάμε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουμε).
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
swordfish
25-12-2008 @ 04:39 | ''Είναι στο χέρι σου ν' αφήσεις την καρδιά σου αμόλυντη, αγνή, όλο αγάπη και αισιοδοξία. Κανείς δεν σου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό. Εσύ επιλέγεις τι θέλεις να 'σαι.'' Μπράβο σου για το έν συνόλω κείμενό σου!!!!! Είναι πέρα για πέρα αληθινό αλλά συνήθως τα αληθινά ενοχλούν αλλά άυτό δε σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να τα λέμε! Χρόνια Καλά, Πολλά σου εύχομαι!
::yes.:: ::xmas.:: | | rosestar
25-12-2008 @ 09:19 | Είμαι 23 και συμφωνώ με το κείμενό σας...
Εμείς επιλέγουμε την πορεία μας και την εξέλιξή μας αν θα είναι καλή ή κακή...
::yes.::
Εμείς πρέπει να θέτουμε κάποια όρια και φραγμούς εκεί που είναι σωστό... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
