[align=center]Με μια αόρατη χορωδία του ουρανού
με τα ακούραστα μάτια ενός τρελού
με μια φωνή που λαχταρά να ακουστεί
τραγουδώ και εγώ ένα δικό μου τραγούδι.
Σκαρφαλώνω στο περβάζι, αγγίζω τον ουρανό
με μια νότα στην τσέπη και ένα δάκρυ για οδηγό
άραγε με ακούει κανείς ή όλοι με αγνοούν;
στα ταξίδια τους οι στίχοι μου δεν χωρούν.
Λένε πώς τίποτε δεν έχω ζήσει
μα εγώ έχω αγαπήσει
και για την αγάπη θέλω να τραγουδώ
για ένα εφήμερο ταξίδι στην ευτυχία, ιερό.
Λένε πώς ταξιδεύω μόνο μέσα από πέντε στίχους
και δεν ξέρω τον κόσμο,δεν τον έχω δει
μα μες στο νου μου δεν γνωρίζουν πώς φόβους έχω λίγους
και ξέρω πώς να αντιμετωπίζω την ζωή.
Λένε πώς γράφω γιατί φοβάμαι μην ξεχαστώ από τους ανθρώπους
και μετά που θα φύγω δεν θα με συζητούν
μα αυτό είναι ψέμα γιατί ποτέ δεν με θυμόντουσαν
παρά μόνο όταν ένα ταξίδι θα χρειαστούν.[/align]
