| |
| | Ένα Ξαφνικό, Κατάμαυρο, Ανελέητο Αντιο |  | | | Αντίο,Βασίλη | | |
[align=center]Ένα Ξαφνικό, Κατάμαυρο, Ανελέητο ΑΝΤΙΟ
Πιασμένη στα όρια ανάμεσα στο «μη» και το «ναι» δεν μέτρησα σωστά
τους κύκλους τ’ ουρανού που μας φέρνουν κοντά στη σκόνη
κι εσύ ξαφνικά έγινες ακίνητο σημείο σε μεγάλο ραγισμένο φεγγάρι,
που στάζει αίμα απ’ τη ρωγμή
Κρυμμένος στην ακινησία μ’αφήνεις με τις μουσικές σου και θρύψαλα
από εικόνες σπασμένες, μισοσβησμένες ,που γλιστράνε
σαν μικρές ανέμελες αναμνήσεις πιασμένες από φωτογραφίες σε νύχτες καλοκαιριού.
Πίσω από τις λειψές επιθυμίες και τις προσεκτικά κομμένες θλίψεις κρύβεται το ρήγμα από άβυσσο μέσα μου
ενώ οι νύχτες σε κούφιους κύκλους
τυλίγουν την καρδιά μου με στάχτη.
Το Μεγάλο , Παράλογο ,Απρόβλεπτο χαμογελάει σαρδόνια
μπροστά στην αμηχανία μου να συνειδητοποιήσω
πως τώρα πια είσαι σημείο διατομής του άχρονου από το έξω σκοτάδι
και το μέσα σβησμένο αστέρι μια φαντασίωση τυλιγμένη με εικόνες
Ο ρυθμός της γήινης ζωής σου έγινε σιωπή στον ουρανό
μετέωρος σε χρόνο τελειωμένο, παρελθόντα ,
παγιδευμένος σε πέτρινη επιφάνεια από θλίψη ανακατεμένη με πόνο
Το παρελθόν τέλειωσε ,η συνείδηση του τίποτε
ρίγος σαν κρύος άνεμος μέσα στην ψυχή μου.
σε τόπο μοναξιάς τυφλά και τελεσίδικα.
Δεν υπάρχει αρκετή σιωπή ν’ απορροφήσει τέτοια
βαριά φορτία ψυχής
Προσεύχομαι να μπορώ να ξεχάσω
το σκληρόπικρο, ξαφνικό, κατάμαυρο, ανελέητο αντίο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | nikoletatsikoti@yahoo.gr | | | |
|
NIK-TSIK
07-01-2009 @ 04:28 | αντίο,Βασίλη...ποτέ δεν θα μάθω ν'αντιστέκομαι στις ξαφνικές απώλειες....θα μένω εμβρόντητη στο μάταιο της ύπαρξής μου | | MARGARITA
07-01-2009 @ 04:29 | χωρίς λόγια.... | | Helene52
07-01-2009 @ 04:37 | ............ ::cry.:: ::hug.:: ::hug.:: | | nirbana
07-01-2009 @ 05:00 | εξαιρετικό!!!!!το αντίο και σαν λέξη μόνο
προκαλεί θλιψη... ::hug.:: | | peiraiotissa
07-01-2009 @ 05:03 | Eέναι η απόλυτη θλίψη της ερωτικής απογοήτευσης σε λίγες σειρές γεμάτες πόνο αλλά και...τέχνη!!!!!!!!!!! ::kiss.:: ::up.:: | | elpidakwstopoulou
07-01-2009 @ 06:56 | ρυθμός της γήινης ζωής σου έγινε σιωπή στον ουρανό
μετέωρος σε χρόνο τελειωμένο παρελθόντα παγιδευμένος σε πέτρινη επιφάνεια από θλίψη πόνο
μελαγχολικό.. ωραίο !!! ::yes.:: ::hug.:: | | nikolas365
07-01-2009 @ 09:03 | ::up.:: ::yes.:: ::hug.:: | | χάρης ο κύπριος
07-01-2009 @ 09:25 | Προσεύχομαι να μπορώ να ξεχάσω
το σκληρόπικρο, ξαφνικό, κατάμαυρο, ανελέητο αντίο ::hug.:: | | TAS
07-01-2009 @ 11:41 | Ο ρυθμός της γήινης ζωής σου έγινε σιωπή στον ουρανό . .
. . . | | Δημήτρης Γ.
07-01-2009 @ 16:19 | Ξεχρέωσε το κορμί και το αντίο απόδειξη με εισφορά ανακύκλωσης. Να ξεπεράσεις ναι, είναι κρίμα όμως να ξεχάσεις τέτοια συναισθήματα κι αν η σιωπή δεν φτάνει, περισσεύει η τέχνη σου. Το ρίγος δικό μας..
Καλή χρονιά Νικολέτα, τα καλύτερα έρχονται ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
