| |
Mihai EMINESCU/ Μιχάϊ ΕΜΙΝΕΣΚΟΥ (1850-1889)
Οταν οι ανάμνησες…
Οταν οι ανάμνησες στο χτές
Και πάλι με καλούνε
Τα βήματά μου στις γνωστές
Τις ρούγες μ’οδηγούνε.
Πάνω απ’το σπίτι σου νωπά
Βγαίνουν τα ίδια αστέρια
Που μ’έβλεπαν τόσο συχνά
Στού πόθου τα καρτέρια.
Και πάνω απ’τις δεντροκορφές
Βγαίνει το ίδιο πάλι
Φεγγάρι που με έβρισκε
Στην τρυφερή σου αγγάλη.
Αγάπη, οι δυό μας οι καρδιές,
Παντοτεινή, ομούσαν
Και στα σοκάκια οι πασχαλιές
Τα άνθη τους σκορπούσαν.
Πώς μπόρεσαν τέτοιες στιγμές
Στη νύχτα να χαθούνε
Οταν στούς δάσους οι πηγές
Δεν παύουν να θρηνούνε,
Οταν φεγγάρια ολόστραφτα
Μέσ’απ’τούς δρυς γλυστράνε
Οταν τα μάτια σου κι αυτά
Θλημμένα με κοιτανε ;
1883, 15/27 Μαίου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
