| |
Η Οδός
Σε θυμάμαι σαν γιασεμί και νυχτολούλουδο
-μοσχοβολιές που χόρευαν σε κάποιο δρόμο με χαμηλά σπίτια-
και ήταν ο χορός τους τοσο θελκτικός
που αν και το βήμα μου ήταν αργό
η καρδιά στο στήθος μου
πετούσε στην Οδό των αρωμάτων τους.
Σε θυμάμαι σαν ένα κονσέρτο βιολιών
κάποιο ηλιοβασίλεμα
-στην Οδό-
με ταπεραμέντο χρωμάτων από τον ήλιο που έδυε
στο απέραντο και άπιαστο που χάνοταν το βλέμμα και ο νούς
Σε θυμάμαι σαν αθώα ερώτηση μικρού κοριτσιού
με μιλιά που έτρεμε
με ματιά που έλαμπε
με βήματα που ΄μοιaζαν θαρρείς-
πως δεν πατούσαν στην Οδό
Σε θυμάμαι σαν φωνές
γεμάτες χαρές
-σαν τις κοπέλες τις παλιές-
μα δεν θυμάμαι πια τ΄ όνομα σου,
μονάχα τη μορφή σου, καθώς περνούσες την Οδό
Σε ποσες γωνίες έπρεπει να στρίψω
για να συναντήσω τη δική σου;
Ακόμα και το ¨κοντά¨ ηταν μακρυά χωρίς εσένα,
ακόμα και η Οδός έμοιαζε λεωφόρος χωρίς τον ίσκιο σου
πάνω στις πλάκες των πεζών
Εγώ και οι ώρες είμασταν εκεί.
-Στην Οδό-
αργόσυρτα ταχύς ο χτύπος της καρδιάς μου
σαν πέρναγες από μπροστά και έφτιαχνες τα όνειρα μου
Τ΄όνομα σου ήταν μικρό θαρρώ-
τριάντα χρόνια πια, μετά,
στις σκέψεις σου φωνάζω
πάντα γυρνάς, πάντα κοιτάς
σαν θα περνάς απ΄την Οδό.
Αγαπώ σημαίνει ζώ
και το ΄μαθα μικρός.
Δεν υπάρχει πια Οδός
μήτε αριθμός.
Τώρα πια εκείνη η γλυκιά η προσμονή
έγινε μνήμη απο ιστορία
που πράγματι είχε συμβει.
Πανέμορφα τα μάτια που μου΄δινε ο Έρωτας, δεν έπρεπε να κλείσουν ποτέ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
