| |
Η αρχή μου βρίσκει πάλι κάποιο χάραμα
στο παράθυρο κοιτάζεις τη βροχή
γέννησε η νύχτα ήλιους με ανάστημα
μες τις μάχες εφιάλτες κι αστραπή.
Την ομίχλη απ’ το τζάμι διώχνεις κι άργησα
κάθετοι οι δικοί μας δρόμοι που συνάντησα
όμορφο μακρύ φουστάνι σού φορέσανε
είσαι εσύ, βόριοι οι ανέμοι που σε φέρανε.
Είσαι εσύ, καίει στο τζάκι το σημάδι σου
σ’ ένα γράμμα που το έγραψα εγώ
λίγο κάρβουνο σβησμένο στο σκοτάδι σου
με το ωμέγα ως εκεί και ως εδώ.
Ξέχνα κείνες τις ματιές που σε προδώσανε
σε κυνήγησαν και σέ 'φεραν κοντά
στις γνωστές φωνές που πάλι σε πληγώσανε
το τραγούδι σου θυμήθηκες ξανά.
Θα ληστέψω τη ματιά σου και το όνειρο
κι ας νικούσες σ' ένα κάστρο μακριά
όταν ξύπνησα με είχες πάλι όμηρο
και κοιτούσες κάποιο άστρο που αγαπάς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
