| |
Πέφτουν σταγόνες κόκκινες σαν αίμα
Καυτές σαν τα συναισθήματα
Τρυπάν σα πρόκες
Και σημαδεύουν σαν βιτριόλι
Και εσύ κάθεσαι από κάτω
Κοιτώντας τες με πάθος
Μη νιώθοντας τον παραμικρό πόνο
Χωρίς το παραμικρό αίσθημα φόβου
Τις υποδέχεσαι σαν να΄ ναι στη φύση σου
Υποτάσσεσαι σε αυτές
Σα ζώο χωρίς λογική και βούληση
Και τις αφήνεις να σε παρασύρουν
Σιγά, σιγά σ’ ένα αργό βασανιστικό θάνατο
Τις κοιτάς και προσποιείσαι
Πως είσαι υπόχρεος για το θάνατο σου
Πνίγεις το παραμικρό ίχνος του εγωισμού σου
Και υποτάσσεσαι, και θεωρείς θάρρος
Το ότι μπορείς να τις ανεχτείς
Αντί να καταλάβεις πως το μόνο που είσαι
Είναι έρμαιο των δικών τους θέλω
Και της δικής τους ζωής και ότι ξέχασες τελείως
Πως είναι να ζεις χωρίς να προσποιηθείς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
