| |
Ένα βατράχι μονάχο , κουάξ κράζει στο βράχο
Ο βάλτος του έχει στεγνώσει και εκείνο κοντεύει να λιώσει
Κουάξ φωνάζει βραχνιάζει , μα ένα βατράχι ποιον νοιάζει
Μια πράσινη φτηνή μουτζούρα, ζωγράφου ψεύτη καρικατούρα
Το πλάσμα αυτό έχει πείσμα ,το βράχο πιστεύει για Κρίσνα ?
Οι νεροφίδες πεθαίνουν… και οι χειμώνες χωλαίνουν…
Η φύση έγινε έχθρα, μα αυτό αγαπάει την πέτρα
Περνά ο Καιρός …του θυμώνει, τον βάτραχο μας τον μαρμαρώνει
Μια σκέψη μένει πριν σβήσει , ο εγκέφαλος πριν παραλύσει
«Ότι αγαπώ αυτό θα ’μαι , τα βράχια, λένε, πως δεν πονάνε»
Τώρα που βλέπω ξανά , δυο πράσινα βράχια από μακριά
Νομίζω πως ίδια μου μοιάζουν, … δυο βάτραχοι, ο ένας τον άλλον κοιτάζουν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
