πόσο λίγο έχει αλλάξει η στιχουργικήμου μετά απο τόσα χρόνια!
[align=center][font=Garamond][color=black]Ούτε μιά πέτρα απο’δώ να μετακινήσεις δέν πρέπει
Κι άν νεαρός είν’ ο κόσμος αρχαία είναι τούτα τα βράχια
Στην Εποχή του Ονείρου τετράγωνο σπήλαιο λαξεύσαν
κι έχει μπροστά απο τότε ιερό θαλερό ελαιοδεντράκι
Και όμορφη μιά κατοικία θολωτή απο πέτρινες πλάκες
έχτισαν της νερομάνας στο βράχο επάνω για το ύδωρ
που καβαλλούσε απο ’δώ το μετάρσιο πέτρινο αυλάκι
με προορισμό την ακρόπολη テーᆺ カバラ゜ᆺ να υδρεύσει
Γκρίζα βράχια κομμένα θαρρείς με γιγάντων μαχαίρια
Τόπος γεμάτος ερείπια οικιών πανάρχαιων ανθρώπων
Φώς γαλανό λευκό δροσερά συμβολίζει το πνεύμα
Στα ύψη μακράν ο ουρανόςμας· στα ουράνια ανατείνει η πέτρα.[/align]
1998 Δεκ.06.
