| |
Την ήξερα μόνο από το βήχα της. Σταθερός, ξηρός κι επίμονος, ξεκινούσε από τα χαράματα και τέλειωνε τα χαράματα. Ξυπνούσα –έβηχε, έτρωγα; -έβηχε, διάβαζα; -άσθμαινε. Ώρες ώρες, τη σκεφτόμουν. Ποτέ μου δεν της μίλησα. Τη φανταζόμουν να υποφέρει. Να χει κοντά της, ένα κομοδίνο μ ένα ποτήρι νερό κι εισπνεόμενα. Ίσως κι οξυγόνα. Ίσως και καναν άνθρωπο-Να ιδρώνει, να ανασαίνει βαριά, να μετρά τα λευκά της ταβάνια με τις ώρες.
To κλεινόν άστυ! Ποτέ μου δεν τη γνώρισα. Μονάχα όταν πέθανε το κατάλαβα, από τη φασαρία. Ο επόμενος ενοικιαστής του σπιτιού της, δεν έβηχε. Φώναζε. Γαύγιζε ο σκύλος μου; -Φώναζε αυτός : «Ποιος είναι ο άντρας του σπιτιού;»
Οκ κύριος! Θα πω του σκύλου μου να μην γαβγίζει όταν βλέπει γάτα. Θα πω και της γάτας να μην σεργιανίζει στην αυλή και τη βλέπει ο σκύλος μου και γαυγίζει. Θα πω και των περιστεριών να μην πετούν στον ουρανό, κι αν δε- σταθούν στα δέντρα της αυλής; Ου!- Θα τα μαλώσω-σίγουρα! Θα πω και της γειτονιάς να μην του μιλάει απ τα μπαλκόνια, των παιδιών που πάνε σχολείο, να μη σταματούν στη μάντρα να τον χαϊδεύουν.
Κάποτε ησυχάσαμε. Μα το κατάλαβα πριν δω την νεαρή κοπέλα στο μπαλκόνι του απέναντι σπιτιού: Ο σκύλος μου γαύγιζε ήσυχα-ήσυχα!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
