| |
Κατοικώ το απόλυτο σκοτάδι
Τρίβω τις πατούσες στο έδαφος
της εγκατάλειψης…και προσμένω
το πρόσφορο της λήθης ...
Δαγκώνω το χείλος με απορία,
ένα χείλος γκρεμού που τα
επίπεδα του παίζουν με τη
φιλοξενία των ανάλογων
προσόντων ψυχών μας.
Το σκότος και το φως πηδούν
την φύση μας , και οριοθετούν
τον πόθο απ΄ τα πάθη μας.
Κυρτώνω τις ευθείες των άφιλων
Δέντρων που κατοικούν στο διπλανό
στενό … στάζουν θλίψη οι μέρες του
μέλλοντος , και άθελα καθώς στύβω
τα μάτια για να δουν ,μελώνω το
παρελθόν να μου φαντάζει ανώδυνο.
Κατοικώ το απόλυτο σκοτάδι , κοιμάμαι
μαζί του τον έρωτα της μοναξιάς …
και πάνω στο κρεβάτι του βιασμού μας…χα!
Απολαμβάνω...
Έπειτα παίρνω, ξέρετε ,αυτό το ύφος
του τρελού αθώου πουλιού πίσω απ΄ τις
γρίλιες των συρμάτων του ασύρματου μας.
Μιλώ την γλώσσας σας… την βγάζω
και σας γλύφω.
Τι κρίμα που της ζωής το μάθημα…
φρούδες ελπίδες_ δικές μου _
στο ακατοίκητο κρανίο μας.
Τι κρίμα που το Τίποτα,
παρασιτικός ακόλουθος , (συζητήσεων)
φιλοσοφικών μαλακιών μας.
Συνθλίβω τις λέξης που ορίζουν
προτάσεις , κβαντομηχανικομαθηματικοφιλοσοφικών
αναζητήσεων που ανακαλύφθηκα -
εξαφανίστηκαν -επανήλθαν
και στιγματίζουν.
Απλά ζω το απόλυτο σκοτάδι
των κυβερνώντων χρόνων…
…και αγαπώ τα άφιλα Δέντρα που ουρλιάζουν
δίπλα μας.
Μα ποιος ακούει…
Βομβαρδισμός ήχων - εγωισμών του τίποτα…
Βουλοκέρι στα αυτιά μας!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
