| |
Ξημερώνει στην πλατεία Αριστοτέλους
κι εσύ στο φως του φεγγαριού που σβήνει
θυμίζεις κάτι απ’ της νύχτας τους αγγέλους
κι έχεις μια λάμψη που ποτέ δεν σε αφήνει .
Κι είπες θα σε λατρεύω μέχρι τέλους
θα ‘μαι για πάντα η δική σου αναπνοή
κι εγώ αγάπησα και πάλι τη ζωή
ένα ξημέρωμα στην πλατεία Αριστοτέλους .
Ξημερώνει στην πλατεία Αριστοτέλους
κι εγώ που πίνω τα δικά σου τα φιλιά
άρχισα πάλι να ελπίζω , επιτέλους
κι είν’ η ελπίδα η δική σου αγκαλιά .
Κι είπες θα σε λατρεύω μέχρι τέλους
θα ‘μαι για πάντα η δική σου αναπνοή
κι εγώ αγάπησα και πάλι τη ζωή
ένα ξημέρωμα στην πλατεία Αριστοτέλους .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
