| |
Λύπη είναι που φέυγει έλεγα και νόμιζα
στο μπαλκόνι καθομουνα και έπινα
δεν έβλεπα πια τα όνειρα που έκτιζα
τα έκοψαν και τ'βαλαν σε δωμάτια κλειστά
Πηρα το μονοπάτι πήγα μάκρια
είδα τον τοιχο που'χα γράψει μια βραδια
πως είσαι η ζωή μου και η γιατρειά
μα σε χασα και ειμαι τοσο χαμηλά
Δεν λεω δεν θελω καινουργια αρχή
σε θέλω πάλι στην δική μου ζωη
μια σταλαχτίδα πάντα φωτεινή
ενα αστέρι που θα με καθοδηγεί
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
