| |
Αρχή του κόσμου,αγάπη πρώτη και στερνή
Του τραγουδιού μου αέναη μουσική θαλασσοκύμαντη μου σκέψη
Χυμένη μέσα μου ψυχή που με το μέλι έχωαναθρέψει
Την ευλογημένη σου μορφή
Εσύ αιθερογέννητη βαθιά του απείρου γλύκα
Ιερή μεστή γυναίκα μοίρα
Του έρωτα την πυρκαγιά του πόθου την πλημμύρα
Ακοίμητος νυχτοήμερα στην αγκαλιά σου βρήκα
Στα γόνατα σου ακούμπησα τ’ολόδροσο κεφάλι
Κι άφησα στ’όνειρο το νού μου να βυθίσει
Να δέσει αποταστήθιασου η σάρκα για ν’αφρίσει
Το αίμαναλάμψει κόκκινο καθάριο σαν κρουστάλλι
Σε σέ μονάχα πίστεψα
Κι άρχισε μέσα μου η καρδιά απάντεχα ν’αλλάζει
Το τάμα που μου χάρισες ο νούς μου πιά αδράζει
Για να ριχτώ στ’αντρίκειο πάλεμα του καημού ολα τα φίδια γήτεψα
Τον στίχο μου απλώνω ηχηρό σε σένα για να φτάσει
Ωραίο νάναι κι αλάθευτο ανάλαφρο τραγούδι
Να κλέβει απο τα μάτια σου τ’ανείπωτο λουλούδι
Στην ομορφιά σου για να μοιάσει
Σ’αγαπώ
Την ώρα αυτή τη μαύρη του σαββάτου
Κραδάζοντας τυφλός ανάμεσα σε δυό ζωές
Μες στο ημιφώς με ακατανόητες μορφές
Τολμώ να ονειρεύομαι τ’ονειρικό βασίλειο του θανάτου
Εδώ είναι η γή των κάκτων πεθαμένη γή
Εδώ δεν δέχονται μεταμφιέσεις χτυπητές του λυτρωμού
Ούτε την ικεσία ενός χλωμού χεριού
Εδώ δεν έχει μάτια ,χείλια που λαχταράν φιλί
Σε τούτοτων συναντήσεων τόπο τον στερνό
Σε τούτη την κοιλάδα των σβησμένων αστεριών
Υπάρχει μόνο η ελπίδα ανθρώπων αδειανών
Και κείνο το τραγούδι του θανάτου το θριαμβικό
Τις ζωοδότρες ώρες έπαψα πιά να ατενίζω
Το θεό παρακαλώ να μην τις ξαναζήσω
Τη δύναμη που έχασα πρέπει να πενθήσω
Πίσω να γυρίσω ,όχι,οχι άλλο δεν ελπίζω
Η κρίση σου θεέ ας μη βαρύνει πάνω μου πολύ
Τα φτερά μου δεν είναι πιά για να πετάνε
Τα όνειρά μου δεν έχουν ποιάν να αγαπάνε
Σαν λησμονήθηκα ,θάθελα να λησμονήσω μα η καρδιά μου δεν μπορεί
Κι αν οι στίχοι και τα λόγια μου,φεύγουν χάνονται χαμένα
Τους σέρνει χρυσωμένη μια μαύρη νεκροφόρα
Έλα κάνε κάτι αγάπη μυροφόρα
Κάνε κάτι ....προσευχήθου και για κείνα και για μένα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
