| |
Μ' ακολουθεί πάντα αυτή η κραυγή
Ίδια κραυγή, παράφωνη, σαν αναστεναγμός
Σε ματωμένους δρόμους και πλατείες ονείρων
Έβαλα το χέρι μου στο στόμα μου
Να την ξεριζώσω, να της κλείσω το στόμα
Αντί για δόντια έχω πλέον δάχτυλα
Και πολλές γλώσσες άχαρες και άκαμπτες
Δε μ' αφήνουν να πνιγώ στα σάλια μου
Μόνο θορυβούν ασταμάτητα
Τώρα η κραυγή προάχθηκε σε χορωδία ανηλεή
Κι ούτε τα βράδια δεν κοιμαμαι..
Έχει σαπίσει το μυαλό μου
"Ας σκεφτώ λέξεις στέρεες, βαριές", σκέφτομαι
"Μήπως κι η μουσική χαλάσει, ατονήσει, θαφτεί.."
"Έρωτας.. Όχι!.. Όνειρο... Όχι!.. Ελπίδα... Όχι!.."
[I]Ντο.. ρε.. μι.. φα.. σολ.. λα.. σι..[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
