Το πιο τίποτα είχε μέσα του τον αέρα μιας εκδρομής
Είχε το φαιό γκρι μιας βόρειας θάλασσας
Είχε μια τυχαία προσέγγιση στα σύνορα της λήθης.
Το πιο τίποτα ήταν ένα τραγούδι πάνω σε φωτισμένη σκηνή
Ήταν ένας έθνικ χορός πάνω στον βράχο
Ήταν ο ακουμπισμένος ώμος στο κάθισμα ενός καραβιού που στολισμένο γυρόφερνε κουβαλώντας εύθραυστα υλικά.
Το πιο τίποτα βγήκε από την εκπλήρωση μιας ζαλισμένης πείνας
Από το κρασί που έρεε ασυνόδευτο προς το κέντρο μιας τελειωμένης λογικής
Από τη ζέση και τη φλόγα μιας νεόκοπης συντροφικότητας
Το πιο τίποτα έχασκε στα απορημένα βλέμματα των οδηγών
Φτερούγιζε σαν γλάρος πάνω από τα νυχτωμένα βαλτοτόπια
Και ολόλυζε σαν σκυλί μια νύχτα έξω από ένα φωτισμένο δωμάτιο
Το πιο τίποτα έμενε σε μια κορφή δίπλα στο θεό
Δίδασκε μαθήματα ηθικής στους παραστρατημένους
Τρυγώντας το μέλι απ’ τους ανθούς της αμαρτίας
Το πιο τίποτα κυρίεψε τον μέσα κόσμο
Έδωσε μύριες ευχές στους αυλικούς
Και πήρε τον δρόμο του…..
