| |
Φοραει παντα μαυρα και μοιαζει με σκια
κλεινει πορτες παραθυρα μη φυγει η μοναξια
μη βγει στους δρομους ψαχνοντας και τη συναντησει
δε θα αφησει τιποτα κακο να την αγγιξει
Σε ενα αδειο δωματιο κρυμμενος απ' το φως
ειναι-θελει- συνηθισε να μενει μοναχος
τη σκεπτεται-ποναει βαθια-χαιρεται στη χαρα της
ερωτα ειχε ασπρομαυρο και εμεινε μακρυα της
και καπου απ' το παρελθον εκεινη του μιλαει
βαζει στη νυχτα μουσικη και αυτη του τραγουδαει
-μονος παντα θα βρισκεσαι στη μεση καποιου δρομου
κομιξ ασπρομαυρο η ζωη, που ζεις εσυ μωρο μου
εχει κρυμμενες στο μυαλο ασπρομαυρες εικονες
και αλλες στα συρταρια του πνιγμενες μεσ' τις σκονες
χαμενος μες τα σκιτσα της και στα αδεια μπουκαλια
καταλαβαινει μια ζωη πωσ παντα θα'ναι χαλια
και μεσα απο ενα ονειρο εκεινη του μιλαει
τα λογια της μια μουσικη και ας του τραγουδαει
-μονος παντα θα βρισκεσαι-στη μεση ενος δρομου
κομιξ ασπρομαυρο η ζωη που ζεισ εσυ μωρο μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
