| |
| | Τουρτα παγωτο |  | | | Επιβιωνω, δεν ζω. Με κραταει εδω η αξιοπρεπεια μου, και μου θυμιζει παντα τι ειμαι στο προσωπο της αμφισβητησης... | | |
Πηγα, τελικα πηγα, ολο κεφι ο ηληθιος.
Πηρα και μια τουρτα παγωτο, με καραμελωμενα κομματακια αγαπης, που στο τελος την πικριναν, επρεπε να ειχε περισσοτερη κρεμα-παγωτο.
Και μπηκα μεσα, ενα νεκρο σωμα με μια ζωντανη ψυχη, και ενα τοξο που κοιτουσε διακριτικα τα πιθανα του θυματα.
Διαβολακια.
Χιππιδες.
Ζωγραφοι.
Δασκαλοι.
Μαγισσες
Πειρατες.
Και εγω ενας τυφλος τοξοβολος, τυφλος σαν τον ερωτα, τυφλος απο τον ερωτα.
Αλλα δεν ημουν ο μονος.
Πισω απο τα κομψα καπελακια και τις αορατες μασκες ειδα δυο ματια,
δυο ματια ξεροκεφαλα, ξεροκεφαλα σαν εμενα.
Δυο ματια το ιδιο τυφλα για αλλους λογους...
Ειδα δυο ματια που αρνουνται να δουν οτι δεν εχω τιποτα απολυτως να ψαξω.
Ειδα δυο ματια μεσα στην περιφρονηση, δυο ματια μεσα στην αγνοια, δυο ματια που νομιζουν οτι δεν ξερω τιποτα.
Ποιον προσπαθω να κοροιδεψω? Με εσπασε, με πληγωσε, με κλοτσησε σαν σκυλι και μετα μου εφτυσε στο προσωπο, λες και εφταιγα εγω.
Τα χαρουμενα προσωπακια μοιραζαν φιλια σε νυσταγμενα μαγουλακια και χορευαν στον ρυθμο της αυταπατης.
Η επισκεψη στην κολαση εφτανε στο τελος της.
Εκατσα σε μια ομορφη καρεκλα και αρχισα να σκαβω οσο πιο γρηγορα μπορουσα. Εσκαβα σαν σιωπηλος δολοφονος, μονο που η καννη ηταν γυρισμενη πανω μου.
Αυτη τη φορα θα εφτανα την αλλη πλευρα?
Θα ερχοταν η ημερα?
Θα ανοιγαμε ολοι τα ματια μας να φιλησουμε τους εαυτους μας στο στομα και μετα να ανταλλαξουμε σφαλιαρες?
ΟΧΙ.
Εφυγα τοτε, εφυγα ολο γνωση ο ατιμος.
Η γευση της τουρτας ακομα μου γαργαλουσε τον ουρανισκο.
Και βγηκα εξω, ενα μισοπεθαμενο σωμα και μια νεκρη ψυχη, και μια φαρετρα που της ελειπαν βελη.
Το τοξο μου χαμογελασε.
Ηξερα αυτο το χαμογελο.
Ηταν το χαμογελο του εγκληματια.
Απο τα χαμενα βελη, βρηκα ενα καθως ετοιμαζομουν να παω για υπνο.
Το βρηκα επιδειχτηκα καρφωμενο στο κεντρο της καρδιας μου,
να ποζαρει μπροστα στα λυπημενα μου ματια.
Ο ερωτας πηρε και τα ρεστα.
Χαρισμα του.
Τα ρεστα με μαραναν.
Την αξιοπρεπεια μου θελω μονο, οση μου εχει μεινει, γιατι μου θυμιζει ποιος ειμαι.
Ειναι η μονη μου φιλη και η μονη μου ελπιδα.
Και ρωτω τον εαυτο μου:
"Is this a night that spans forever, or a dawn that never comes?"
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Πάρε το αίμα μου και κάνε το μελάνι | | | |
|
tourist( Lefkothea)
23-02-2009 @ 03:51 | Ελπίζω ότι περναέι , ότι κάποια στιγμή ξημερώνει και τότε η γνώση γίνεατι δύναμη , αλλα μέχρι τότε ... γράφεις ωραία πράγματα | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
