| |
Βρεχει...
Πολλες σταγονες νερου πιανουν παιχνιδιαρικα η μια την αλλη καθως δροσιζουν το ξερο χωμα.
Ο τρομαγμενος ηλιος δεν καθεται για να αναχαιτησει την απειλη,
αλλα εξαφανιζεται αμεσως πισω απο τον ρυτιδιασμενο οριζοντα.
Τιποτα δεν ζει εδω.
Ολα πεθαινουν.
Πουθενα δεν υπαρχει καποιο λουλουδι,
ενα αγριο φυτο,
ακομα και οι πετρες εγκατελειψαν αυτο το μερος.
Βρισκομαι στο οριο της απελπισιας.
Δεξια και αριστερα, οσο μπορει να δει το ματι,
εκτεινεται ενας αποτομος γκρεμος,
και στο βαθος μπροστα μου δεν μπορω να δω την αλλη ακρη, επικρατει μια κρυα ομιχλη.
Πως εφτασα εδω?
Ποιο μονοπατι πειστηκα να ακολουθησω που οδηγησε σε αυτο το απροσμενο μερος?
Τι περιμενω να συμβει?
Τολμω να κοιταξω κατω.
Οι μυτες των ποδιων μου αγγιζουν το κενο.
Μπορω να διακρινω οτι ο γκρεμος τελειωνει αποτομα σε μια αδεια κοιλαδα,
ενα ενοχλητικα επιπεδο κομματι γης.
Για περιμενε...
Η κοιλαδα δεν ειναι αδεια, οχι.
Με δυσκολια παρατηρω οτι ειναι καλυμμενη με ενα στρωμα απο πτωματα.
Αν και οι περισσοτεροι ειναι νεκροι,
καποιοι ακομα περιμενουν να πεθανουν, αφου εχουν επιβιωσει την πτωση.
Αλλοι ανεπιτυχως επιχειρουν να βρουν ενα ασφαλες μερος
Αλλοι δινουν σημασια στην παρουσια μου, κανουν ασυναρτητες χειρονομιες και βγαζουν ηχους που η βροχη πνιγει.
Η κορη του ματιου μου παλευει να κλεισει την οψη αυτης της απανθρωπης εικονας.
Τα προσωπα των ανθρωπων ειναι καλυμμενα με αιμα,
τα κοκκαλα τους εχουν γινει χαλκομανια,
τα ματια τους εχουν δει το χαρο.
Αν αυτο το μερος ειναι το οριο της απελπισιας, τοτε δεν μπορω να φανταστω πως ειναι να ειμαι στην κολαση...
Δεν θελω να γινω ενας απο αυτους.
Δεν το αξιζω.
Πρεπει να φυγω απ’ αυτο το μερος.
Πρεπει να ανατρεψω αυτη την κατασταση.
Και καθως ειμαι ετοιμος να γυρισω... ΟΧΙ!
Το εδαφος υποχωρει κατω απο τα ποδια μου.
Πεφτω στην αγκαλια της βαρυτητας,
ο γκρεμος κερδισε ακομα ενα θυμα...
Φωναζω ΒΟΗΘΕΙΑ, αλλα δεν ακουει κανεις, η βροχη πνιγει την κραυγη μου...
Ωστε γι’αυτο το αποκαλουν ¨το οριο της απελπισιας¨...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
