| |
Πριγκίπισσα του ονείρου σε ζητώ
Στην έρημο που ζω να με γυρέψεις
Το χέρι σου να απλώσεις καρτερώ
Απ’ τις πληγές να με γιατρέψεις
Κει που θύελλες σε ταλαιπωρούν
Και το νερό πια δεν υπάρχει
Κει που όλοι νεκρικά κοιτούν
Κει θα με βρεις σε μιαν άκρη
Πριγκίπισσα του ονείρου σε ζητώ
Βαριά η μοναξιά δεν την αντέχω
Στα πόδια σου θα πέσω αν σε δω
και σαν θεό μου θα σ' ικετέψω
Κει που ύαινες πάντα προσμονούν
Πότε στη γη κατάχαμα θα πέσεις
Κι από ψηλά κοράκια αδημονούν
Τη πείνα τους με μιας να τους τη θρέψεις
Πριγκίπισσα του ονείρου σε κοιτώ
Κοντά σε νιώθω, δίπλα μου πως είσαι
Να απλώσω όμως χέρι δεν τολμώ
Φοβάμαι πια παραίσθηση πως είσαι
Κει που ο λίβας οργισμένα σε κτυπά
Και η απόγνωση πάλι πια θεριεύει
Κει μια μορφή πια στέκεται μακριά
Κι ανέλπιστα ως θαύμα σε προσμένει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
