| |
Μανιασμένε μου, είσαι της ανθρώπινης λαλιάς η θεϊκή απόκριση.
Ποιος ξέρει τι κρύβεις; Μόνο ο αποστολέας σου.
Τόσο πουπουλένια ελαφρύς μα συνάμα τόσο βαρύς. Από σοφία βαρύς.
Στον αλλόκοτο σου βρυχηθμό πες μου τι θες να πεις;
Η ανατριχίλα στο κορμί μου είν’ στ’ αλήθεια πραγματική;
Πες μου αδάμαστε πονάς, αισθάνεσαι;
Κοιμάσαι ποτέ; Ή απλά ησυχάζεις για δυο στιγμές;
Ο Μορφέας ο δικός σου δίχως χέρια.
Δίχως ατσάλινο στήθος το κεφάλι σου ν’ ακουμπήσεις επάνω.
Από πνεύματα είσαι καμωμένος. Από ανθρώπινες ψυχές που ίσως φοβήθηκαν τα στενοσόκακα της των αποθανών διαδρομής.
Κι όταν θυμώνεις, διψάς για γνώση. Λες και θες να ρουφήξεις τα πάντα γύρω σου. Μες στις κατακόμβες του μυαλού σου να τα κρύψεις. Να μην μάθει κανείς, ποτέ τίποτα.
Μα ποιος τις αλυσίδες των δεσμών σου κρατεί αέρα που στο πρόσωπό μου βρίσκεις παρηγοριά; Ποιανού την άψυχη μαριονέττα παριστάνεις;
Μανιασμένε μου, είσαι της ανθρώπινης λαλιάς η θεϊκή απόκριση.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
