| |
Οταν φευγεις,
Νιωθω ενα κομματι του εαυτου μου να φευγει μαζι σου.
Δεν μπορω να το κρατησω,
ειμαι πολυ αδυναμος,
Το αφηνω να φυγει,
αφηνω ενα κομματι της ψυχης μου να σε ακολουθησει,
χωρις να ξερω που πας.
Οταν φευγεις,
αισθανομαι την συνειδηση μου να αποκολλαται βιαια απο το κουρασμενο μου σωμα,
την νιωθω να με εγκαταλειπει χωρις δευτερη σκεψη,
νιωθω με φρικιαστικη λεπτομερεια καθε σωματιδιο ενεργειας να εξαφανιζεται,
βλεπω ανημπορος τις αμετρητες ιλιαχτιδες της καρδιας μου
να ξεπεταγονται και να ακολουθουν ενα πιο λαμπερο ηλιο,
με ελπιδα να τους δειξει την ανατολη.
Καθε φορα που φευγεις,
με το κρυο σου βλεμμα και τα τυπικα σου λογια,
παιρνεις μαζι σου ολα αυτα τα πραγματα που μου δινουν δυναμη.
Ομως οταν γυριζεις,
οταν βλεπω παλι μεσα στα ματια σου,
μου τα δινεις ολα πισω σε μια στιγμη.
Μου δινεις πισω ολες τις ιλιαχτιδες,
μου δινεις και λιγες απο τις δικες σου,
ο ηλιος μου τοσο ισχυρος που σχεδον λαμπω.
Οταν γυριζεις,
μου δινεις πισω ολα τα κομματια που σου εδωσα,
αν και αθελα σου,
με γεμιζεις με αισιοδοξια.
Νιωθω με ανακουφιση να λουζομαι με φως,
αισθανομαι τον πονο να γινεται γνωση,
βλεπω τα κομματια να τρεχουν,
να με συμπληρωνουν,
με κανουν κατι περισσοτερο απο ενα
γεμιζουν την απληστια μου.
Οταν γυριζεις,
με το κρυο σου βλεμμα και τα τυπικα σου λογια,
μεσα μου χαμογελω,
γιατι θυμαμαι τις ιλιαχτιδες που μου εδωσες,
και ξεχνω τα αγκαθια του εξω σου.
Καθε φορα που πας και ερχεσαι,
καθε φορα που πεθαινω και ξαναζω μεσα στο περιφρονιτηκο βλεμμα σου,
οταν ο κυκλος αυτος συμπληρωνεται γινεται κρικος,
και ο κρικος μπαινει στην αλυσιδα της αγαπης.
Καποια μερα, μηνες η χρονια απο τωρα,
θα δεις αυτη την αλυσιδα,
δεν θα βλεπεις αρχη και τελος,
καθως ειναι τεραστια,
και θα σου παρει την ανασα.
Θα νιωσεις δεος.
Θα διερωτηθεις.
Θα καταλαβεις τι προσπαθω να εκφρασω.
Ισως να μετανιωσεις, αν και δεν φταις.
Οχι ματια μου, δεν φταις...
Μεχρι εκεινη την ημερα ομως...
Θα ζησω οσο πιο καλα θελω...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
