| |
| | Over the hill |  | | | butterfly | | |
Over the hill
Όσο κι αν λέω πως πονώ, κανείς δεν με πιστεύει
Πονώ, κι ας είμαι μάτια μου σαν φως που ταξιδεύει
Δεν μου χαρίζονται οι στεριές , μένουν σκοτεινιασμένες
Οι θάλασσες ολόγυρα θεριεύουν μαυρισμένες
Κι εγώ κεράκι που ριγώ σε μέρες αγριεμένες
Όσο βαστούν τα μέσα μου θα καίνε τη φωτιά μου
Βαστούν και δεν μαραίνονται από τα σφάλματα μου
Οι πόλεμοι μ’ αρέσανε , το αίμα μου κυλάει
Μα το μυαλό κουράστηκε , μου λέει δεν πολεμάει
Κι αρμέγω απ’ τις δυνάμεις μου κι ότι με παρατάει
Φαίνεται πως μ’ αγάπησε ο θεός κι ο εωσφόρος
Και με τραβούν ισότιμα η αγάπη μα κι ο δόλος
Θέλω να απλώσω τα φτερά μα είδα πως είχα χέρια
Σήκωσα και σημάδεψα ανάμεσα απ’ τ’ αστέρια
Μα έσκυψα σαν σφύριξαν του φθόνου τα μαχαίρια
Όσο κι αν λέω πως αγαπώ, ο νους μου ταξιδεύει
Με παρασέρνει το αφανές σε μέρη που λατρεύει
Πως ο καιρός ελύγισε δεν το έχω καταλάβει
Πάνω από εμένα στάθηκε και μ’ έχει αναλάβει?
Ίσως γεμίζει το γυαλί που σώθηκε απ’ το λάδι..
Όσο κι αν επεκτάθηκα στις έξω μου απολαύσεις
Και ζαλισμένος σύρθηκα απ’ τις λευκές τους λάμψεις
Δεν άφησα το ίχνος μου να σβήσει απ’ τα λημέρια
Τα βράδια, τα απογεύματα, στα μυστικά καρτέρια
Βρίσκω τ’ απομεινάρι μου, γραμμένο στα τεφτέρια
Και όταν λέω πως πονώ, εσύ να με πιστεύεις
Ξήλωσε όλες τις κλωστές, της απονιάς, της χλεύης
Να ξαναβγώ στους ουρανούς, που βλέπω με μαράζι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | το πιο ξένο σε μένα... είναι ο εαυτός μου | | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
