| |
Πόσα είναι που μένουν ανείπωτα;
Δίχως λέξεις
Δίχως ανάμνηση πια
Δίχως ομολογία κι εξομολόγηση
Γυμνά
Πόσοι δισταγμοί παραμένουν μετέωροι
Ντυμένοι με λαχτάρα, ντυμένοι με απόρριψη
Ντυμένοι με παθητικότητα
Όπως το χρόνο που λεκιάζει το σώμα μας
ο κάβος της υπομονής
Ένα απόστημα γεμάτο εικόνες, ένα απόστημα γεμάτο πληγές
Διλήμματα, αγανάκτηση
Κι έπειτα πάλι σύγχυση
Κι υπομονή
Σα δουλεμπόριο γινήκαν οι μέρες
χρώματα απ' της ζωής την κοιτίδα
για λίγο λευκό
για τη βάση
για λίγο στουπί
Να πίνει
Να παύει η ροή
Όσο αντέχει - ας είναι - ας σηκωθούμε
Κάποιος θα ζηλέψει το μέγεθος αυτό
του ίσκιου μας
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
