| |
Ηταν το 1976 οταν πεθανε ο παππους.6 χρονων παιδακι ημουν τοτε.
Οι γονεις μου αποφασισαν οτι πρεπει να παω να μεινω στο σπιτι της γιαγιας,
λιγα μετρα μακρια απο το δικο μας.Η γιαγια θα ενοιωθε μοναξια,
καποιος επρεπε να της κανει παρεα.
Την αγαπουσα πολυ τη γιαγια.Και αυτη το ιδιο.Ειχα το ονομα του παππου βλεπεις.
Περα ομως απο αυτη την αγαπη, η συγκατοικηση μας προσθεσε ενα δυνατο δεσιμο,
που αν προσπαθουσα να το εξηγησω δε θα το καταφερνα.
Κατι σαν να καταλαβαινεις τα παντα χωρις λογια,να νοιωθεις τι αισθανεται ο αλλος
και απο μακρια.
Πανε πολλα χρονια που εχει φυγει η γιαγια και ομως
αισθανομαι αυτο το δεσιμο να υπαρχει.
Ηταν σοφη η γιαγια μου.Ηξερε τα παντα και ας μην ειχε παει σχολειο.
Τα απογευματα με μαθαινε προπαιδεια και με βοηθουσε στα μαθηματα.
Και τα βραδυα :-Γιαγια,πες μου ενα παραμυθι.
-Ποτε δε θα σου πω παραμυθια Γιαννακη μου,μονο ιστοριες.
Εσυ αν θελεις πες οτι ειναι τα παραμυθια της γιαγιας,
μα οταν μεγαλωσεις θα καταλαβεις οτι τα παραμυθια φτιαχτηκαν για να κρυψουν τις ιστοριες.
Οταν μεγαλωσεις...
Και μου ελεγε η γιαγια παραμυθια-ιστοριες.Μα ολα ειχαν μεσα νεραιδες.
Μου ελεγε ποσο ομορφες ειναι, τοσο που αμα δεις νεραιδα,ειναι σα να βλεπεις
εναν ηλιο μικρο,θαμπωνεσαι,μου ελεγε για τα μεσημερια και τα βραδυα που κολυμπουν
ανεμελα σε μικρες λιμνες πηγες και ποταμια.Παντα μακρια απο ανθρωπινα βλεμματα.
Παιζουν στα νερα-το νερο δινει ζωη στις νεραιδες-τραγουδουν,χτενιζει η μια τα μαλλια της αλλης
με ασημενιες χτενες και ριχνοντας στα μαλλια λευκο κρασι,για να ειναι παντα μακρια και λαμπερα.
-Τι ειναι οι νεραιδες,γιαγια?γιατι δε κανει να τις βλεπουν οι ανθρωποι?
-Μην ακουσεις ποτε οτι σου πουν για αυτες αγορι μου,μονο εγω θα σου πω την αληθεια.
Ειναι αρχαιες κορες,θα ελεγα,μικρες θεες,αθανατες και τους θεους δε κανει να τους βλεπουν
οι ανθρωποι.Πολυ παλια λοιπον,τα χρονια που γινοταν η μεγαλη μαχη,
η μαχη του καλου με το κακο,ενας μεγαλος θεος τραυματιστηκε.
κινδυνευε σοβαρα να τον πιασουν οι θεοι του κακου και να τον φυλακισουν,γιατι,
οι θεοι δε πεθαινουν ποτε,μονο να τους φυλακισεις μπορεις.
Βρηκαν οι κορες που λες αυτο το θεο, τον εκρυψαν και τον φροντισαν.
Και αυτος οταν απεκτησε και παλι τη δυναμη του νικησε τους κακους θεους
στη μεγαλυτερη μαχη που εγινε ποτε σε ετουτο το κοσμο.
Και τους φυλακισε,και αυτους και τους υπηκοους τους, βαθια μεσα στη γη.
Και οταν τελειωσε με αυτους, το πρωτο πραγμα που εκανε,ηταν να συναντησει αυτες τις κορες,
τις νεραιδες.Απο ευγνωμοσυνη τους χαρισε την αθανασια.
Αλλα δε μπορουσε να τις κανει θεες πραγματικα,γιατι οι πραγματικοι θεοι ερχονται απο ενα μερος,
πολυ μακρινο μεσα απο τα αστερια.
Για αυτο και υπηρχε μια απαγορευση.Οι νεραιδες,αθανατες θα εμεναν,μονο αν δεν ερχοταν σε επαφη
με θνητους.Αν γινοταν αυτο θα εχαναν την αθανασια και τα αλλα δωρα του θεου.
Μου ελεγε ιστοριες η γιαγια για τις νεραιδες.
Για τη βασιλισσα τους την Ιοσω,τη δικαιη τη Πρωτη.
Ποσο πολυ τις αγαπουσε ολες τις νεραιδες και τις προστατευε.
Και ποσο πολυ μισουσε τους ανθρωπους.
Γιατι ειχε χασει πολλες νεραιδες απο αυτους,νεραιδες που η εκλεβαν το πεπλο τους
οι ανθρωποι και τις εκαναν δικες τους,οι πολλες απο αυτες νοιωθωντας δυνατο ερωτα για καποιον,
τον ακολουθουσαν με τη θεληση τους.
Μισουσε τους ανθρωπους η Ιοσω.Ηταν η μονη που μπορουσε να μεταμορφωθει,
να γινει μαυρη σκια η αερας δυνατος και να πεταξει απο τη μια ακρη της γης στην αλλη(γιατι νεραιδες υπαρχουν παντου) για νασωσει μια νεραιδα που ειχε παρει ενας ανθρωπος.
Και αυτος ο ανθρωπος θα πρεπει να ηταν μεγαλο παλικαρι η πολυ ερωτευμενος
για να τα βαλει με την Ιοσω.
Μου ελεγε ιστοριες για νεραιδες η γιαγια τα βραδυα.
Και αγαπουσα τις νεραιδες και φοβομουν την Ιοσω
και τις σκιες τη νυχτα και το δυνατο αερα.
Και περναγαν τα χρονια και μεγαλωνα και οι ιστοριες της γιαγιας εγιναν
τα παραμυθια της γιαγιας,μα η αγαπη αγαπη.
Και παντα στο σπιτι της γιαγιας ,απο επιλογη πλεον,μη νοιωθει μονη.
Ηταν πολυ ομορφη η γιαγια μου μεχρι τα βαθια γεραματα.
Τη θυμαμαι να λουζει τα μακρια ολομαυρα μαλλια της με νερο και ξυδι.
Τη θυμαμαι πολλες φορες να τραγουδαει ενα παραξενο τραγουδι,σα μουρμουρισμα,
αγνωστες λεξεις σα μουσικη.Και οταν με εβλεπε το σταματουσε αμεσως.
Τη θυμαμαι παντα διπλα μου,στις χαρες και τις λυπες μου,να μου μαθαινει να δενω τα κορδονια
των παπουτσιων,να τις λεω μονο αυτης, για το πρωτο μου ερωτα.
Περναγαν τα χρονια και η γιαγια ρωτουσε εμενα,τι λενε τα βιβλια που διαβαζω,για το θανατο,
για το μετα,και εγω με σφιγμενη καρδια,να τις λεω,για το επομενο σκαλοπατι ,μετα απο ετουτη τη ζωη,
το επομενο βημα.Και με ακουγε η γιαγια και με πιστευε,ποτε δε θα τις ελεγα παραμυθια εγω,μονο ιστοριες.
Με σφιγμενη καρδια,δεν ηθελα να τη χασω.
Ηταν ενα βραδυ Νοεμβη,γυριζοντας απο βολτα,κοντα μεσανυχτα,τη βρηκα να με περιμενει.
Με ρωτησε αν ειναι σιγουρα ολα καλα στη ζωη μου και οταν πηρε καταφατικη απαντηση μου ειπε:
-Κοιτα Γιαννη μου, ολα καλα ειναι, εγω εχω ζησει πολυ,κουραστηκα αλλο να ζω, πρεπει να φυγω.
Και εφυγε αυτη τη στιγμη,χωρις να εχει τιποτα-δε θυμαμαι να αρωστησε και ποτε-ετσι απλα.
Περναγαν τα χρονια,βρηκα και εγω μια νεραιδα,ερωτευτηκαμε.εξι ολοκληρα χρονια παλευα
με την Ιοσω.Με νικησε. Τελικα δεν ημουν παλικαρι,γιατι ερωτευμενος ημουν.
Ειχαν περασει αρκετα χρονια.Γυριζα απο την Αθηνα στη μικρη πολη μου,χωριο καποτε, γεματο πρασινο και νερα παντου.Περναει ο χρονος και τα αλλαζει ολα.
Σε μια αυλη δυο γιαγιαδες συζητανε,τις ακουω:-Ποιος ειναι αυτος?
-Ο εγγονος της νεραιδας.
Με πλημυρισε ενα αισθημα τοσο πρωτογνωρο,μπερδεμενο,εμεινα εκει στη μεση του δρομου,ακινητος,χαμενος.
Ο εγγονος της νεραιδας.
Το ιδιο βραδυ οταν στη συζητηση με την οικογενεια μου ανεφερα το θεμα,κοιτωντας το πατερα μου στα ματια,
σα να ρωτουσα αν ειναι αληθεια-μα πως μπορει να ειναι αληθεια- μου ειπε πραγματα που δεν ειχα σκεφτει ποτε,
πραγματα που δεν ειχα δωσει σημασια.
Η γιαγια δεν ειχε δικους της συγγενεις,ουτε ποτε μιλησε για κανενα.
Ποτε ο πατερας μου δε γνωρισε τη γιαγια και το παπου του απο τη πλευρα της μαμας του.
και ποτε ο πατερας του δε του ειπε τιποτα για αυτους.
Και ολα τα πρωτοτοκα παιδια στο σοι μας,δε γερνανε.περναει λεει γλυκα επανω τους ο χρονος.
Οποτε επιστρεφω στη πολη μου παντα μενω στο σπιτι της γιαγιας.
Εκει μεγαλωσα,εκει υπαρχει και αυτη.
Πριν ενα χρονο περιπου προσπαθουσα να μετακινησω ενα παλιο μπαουλο της γιαγιας,δεκαετιες ακινητο
στο ιδιο σημειο.Ενα μπαουλο με σκαλισμενα επανω του σχεδια σα κυκλους και μια ημερομηνια. 1928.
Βαρυ το μπαουλο ,ασηκωτο και πανω στο τραβηγμα ξεκολλησε απο κατω του κατι.
Σε μια απλη ταπεινη λαδοκολλα ,τυλιγμενο προσεκτικα,ξεπροβαλλει μπροστα στα ματια μου,
το πιο υπεροχο υφασμα που εχω δει ποτε μου.
Ουτε διακοσια γραμμαρια,τοσο ελαφρυ,ολολευκο,ενα κρυσταλλινο λευκο,λαμπει σα μικρος ηλιος,
δε διακρινεται καμμια πλεξη ,μια τοσο παραξενη κατασκευη,δε μπορεις να καταλαβεις πως εχει φτιαχτει.
Μοιαζει με πεπλο,αλλα τι ξερω εγω απο πεπλα....
Μερικα ανοιξιατικα βραδυα ,οταν κοιμαμαι στο σπιτι της γιαγιας με ανοιχτο το παραθυρο,
νοιωθω να βρισκομαι αναμεσα στον υπνο και τη πραγματικοτητα.
Και τοτε απο το παραθυρο μπαινει ενα απαλο αερακι και ακουω η νομιζω οτι ακουω ,
το τραγουδι που τραγουδαγε κρυφα απο εμενα.
Και ειμαι σιγουρος οτι ειναι αυτη. Η γιαγια μου.
Τετοιο δεσιμο αναμεσα μας.......
-Γιαγια,υπαρχουν στα αληθεια νεραιδες?
-Υπαρχουν Γιαννη μου,μονο οταν το πιστεψεις με ολη σου τη καρδια.Θα καταλαβεις οταν μεγαλωσεις
14-03-2009
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 15
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
