| |
br/>
ένα καράβι στης πόλης τα στενά
που αλητεύει για μια αγκαλιά
απλώνω τη σημαία μου
στου πόνου το κατάρτι
και όλα τα ωραία μου
αρχίζουνε το πάρτυ
βαζώ στη μόναξια
να πιει για τη φωτιά μου
τα αστέρια σκότεινα
κρύβουνε τον ήλιο και το φεγγάρι ακίνητο
κοιτάει πάνω στο φύλλο
το δάκρυ μου που σκέφτεται
τη θάλασσα να αγγίξει
κι αρχίζουν τα μοιραία μου
να πίνουνε ουίοκι
θέλω απόψε να μεθύσω
το κενό ν ισοφαρίσω
και να φτάσει λίγη ζάλη
στην αγάπη τη μεγάλη
να; κρυφτώ
θέλω απόψε να φιλήσω
όσα αρνήθηκα να ζήσω
με λαχτάρα
κάθε ήχο τους να πιω
πόσο θέλω να μη θύμαμαι
γιατί φοβάμαι
σαν πάιδι μικρό
που χάθηκε στο δρόμο
δεν έχει κάποιο ώμο
να πει ευχαριστώ
ποσό θέλω να μην πάω
σ όλα όσα κουνβαλάω
στα μάτια να μη δω
κομμάτια χίλλια δυο
που μ άφησαν και πάω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
