| |
Εκλαψα παλι μαζί σου, βροχή..
ακουγοντας ηχους μες την νυχτα,
κατω απ το ημιφως του φεγγαριου
βιωνοντας την απουσια σου,
εως τα μυχια της ψυχης μου.
Το βλεμμα μου ειναι αναμμενο κερι
δεν δινει πλεον αλλα περιθωρια,
εξ αμμου τωρα δεν πλεκει σχοινι
προχωραει σε βαθος και σε πλατος.
Μα παλι, αποψε σε πλανεψα.. κερι,
την στιγμη την κυριευει το παθος..
ημιδιαφανο απλωνεται στο σωμα το φως
και τα σεντονια αγκαλιαζουν με παθος.
Και φτάνω ως τα περατα της γης
την ωρα που μιλουν οι αισθησεις,
γυρευοντας αχορταγα αυτο το φιλι,
σκιρτίζει το σωμα απο ηδονη.
Σε μια στιγμη που δεν υπαρχει λογικη
ανακλαδιζεται μια διεγερση νιωσιματων,
υστερα αυτη κοιμηθηκε γυμνη
και ονειρευτηκε χρωμα απο ζωη!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
