| |
| | Ήρωες που δάκρυσαν |  | | | σε όλους τους ήρωες... | | |
[align=center]
Συνάντησα στο δρόμο μου μια πέτρα.
Λαξευμένη από τα πολλά αερικά, σαπισμένη
από τη βροχή, καμένη από τη φωτιά του ήλιου.
Κάθισα δίπλα της να της κρατήσω συντροφιά
να μου μιλήσει για την αιώνια και μοναχική ζωή της.
Ακούμπησα την τραχιά της όψη και μύρισα τη σκόνη
στο κορμί της, τα δάχτυλά μου μάτωσαν.
Έσταξε μια σταγόνα και μούσκεψε το γκρίζο της.
Όταν γεύτηκε λίγο από την πορφύρα του Είναι μου,
άνοιξε στα δυο μέσα στα χέρια μου και γίνηκε κομμάτια.
Πήρα ένα ένα τα θρύψαλά της , τα ‘φερα στα χείλη μου
και τα γέμισα ψιθύρους.
Οι λυγμοί, όπως η κορύφωση μια άριας
σφίξαν το λαιμό μου, πέτρωσαν το σώμα μου
και ανοίξαν την ψυχή μου.
Ένιωσα τα θρύψαλα να γίνονται τόσο αιχμηρά ,
που καρφώθηκαν στ’απόκρυφά μου εσώψυχα.
Σωριάστηκα στο χώμα, από κει που γεννήθηκαν οι πιο μεγάλοι πόνοι,
άφησα το βλέμμα μου να πλανιέται στις αμυχές του ήλιου
και έφερα το γεμάτο μου χέρι πάνω στο στήθος.
Αφουγκράστηκα ανθρώπινα πάθη, πέτρινες μελωδίες,
φάλτσες νότες να περπατούν σε στραβά πεντάγραμμα.
Τόσος πόνος , τόση διαφορετικότητα, τόση μοναδικότητα σ’ένα κοινό
τοπίο.
Έφερα στο νου ήρωες που πόνεσαν, ήρωες που πάλεψαν,
που νίκησαν το σώμα, μα έχασαν το πνεύμα.
Τότε το χέρι μου άρχισε να ανοίγει, τα νεύρα παρέλυσαν
και ο έλεγχος του κορμιού μου δεν αντιδρούσε.
Τ’απομεινάρια της πέτρας είχαν και πάλι ενωθεί.
Σαν γροθιά ενός δεύτερου, αγκάλιασε την παλάμη μου
και φώναξε δυνατά:
« Ήρωας είναι αυτός που πολεμάει το σπαθί με ξύλινο κοντάρι
αυτός που όταν βρέχεται από πόνο, βρεγμένος συνεχίζει.
Και όταν τα ωραία τον σκεπάσουν, στεγνός και πάλι
ρίχνεται στη μάχη… της ζωής» .
‘Ήρωας είναι αυτός που γεύεται την αλμύρα των δακρύων του
και δεν αποζητά γλυκά το στόμα να ποτίσει.
Που αγαπάει και τον πόνο του , που δεν αρνείται
τη θνητή του φύση και την αδυναμία του στο διάβα της ζωής.
Ήρωας είναι αυτός που Άνθρωπος καλείται.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 6
| | | | | | | |
| | | |
|
gerontas
23-03-2009 @ 05:20 | με μια μικρή αγάπη απ την καρδιά μου τέτοιους ηρωες αποζητώ ψυχή μου. | | Ελένη Σ.
23-03-2009 @ 05:33 | !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ολόκληρο άκρως ποιοτικό και ποιητικό! | | armenisths
23-03-2009 @ 05:57 | Ήρωας είναι αυτός που πολεμάει το σπαθί με ξύλινο κοντάρι
αυτός που όταν βρέχεται από πόνο, βρεγμένος συνεχίζει.
Και όταν τα ωραία τον σκεπάσουν, στεγνός και πάλι
ρίχνεται στη μάχη… της ζωής» .
ελενη ζωγραφου..... ζωγραφισες με το ποιημα σου αυτο στο τοπιο και το γιομισες εικονες χρωματα νοηματα και ουσια... καταπληκτικο μπραβο σου πολλα πολλα μπραβο ... | | Nasmia19
23-03-2009 @ 05:59 | ::700-1677.:: ::wink.:: | | Celestia
23-03-2009 @ 06:28 | Ένιωσα τα θρύψαλα να γίνονται τόσο αιχμηρά ,
που καρφώθηκαν στ’απόκρυφά μου εσώψυχα.
Σωριάστηκα στο χώμα, από κει που γεννήθηκαν οι πιο μεγάλοι πόνοι,
άφησα το βλέμμα μου να πλανιέται στις αμυχές του ήλιου
και έφερα το γεμάτο μου χέρι πάνω στο στήθος.
Ειλικρινα ανατριχιασα!
Με συγκλονισε!
Εισαι υπεροχη Ελενη μου!
::kiss.:: ::kiss.:: ::love.:: | | CHЯISTOS P
23-03-2009 @ 06:46 | Φοβερά στοχασμική για τόσο νέα Ελένη μου !..
Μπράβο σου ! | | poetryf
23-03-2009 @ 10:04 | Έχεις νιώσει το σιωπηρό τσιρηχτό των δακρύων
να προσπερνά χίλιους φόβους εντός σου μικρό μου..
Γι'αυτό μεγαλούργησες πάλι! | | prince philip
23-03-2009 @ 11:04 | μπραβο , πολυ καλο Ελενη ::yes.:: | | swordfish
23-03-2009 @ 13:00 | Πολύ καλό Ελένη μου , μπράβο!!!! ::yes.:: ::kiss.:: ::hug.:: | | roadBlues
24-03-2009 @ 17:50 | έδωσες ψυχή και στα πιο άψυχα..............
τόσο μοναδικό........... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
