| |
Κοιτάζω γύρω μου τον κόσμο
το πως κατέλειξε έτσι η φύση.
Μέσα στην πόλη ξένες φωνές
κι εμείς ξένοι γίναμε χάρη σ' αυτές.
Κοιτάζω γύρω μου τα σπίτια
που κλέψαν της φύσης την ομορφιά.
Δέντρα πνιγμένα στη ρουτήνα
που νοσταλγούν την παλιά αρχοντιά.
Αμάξια, βαβούρα και έντονα φώτα
που στη θέση τους κάποτε κελαηδούσαν πουλιά.
Κοιτάζω του ανέμου τα κατάμαυρα χνώτα
που 'διώξαν της φύσης τα παιδιά.
Παντού βλέπω γύρω μου καταστροφές
και νοσταλγώ τις παλιές εποχές.
Τότε που η φύση μας αγαπούσε
κι αν κάναμε λάθος το συγχωρούσε.
Τώρα μας πνίγουν οι συμφωρές
και την πληρώνουν αθώες ψυχές.
Όμως ποιός δίχνει συμπόνια γι' αυτές;
Κανένας δεν νιώθει ενοχές.
Κανείς δεν ανοίγει της μοίρας το χάρτη,
κανένας δεν ψάχνει να βρεί την απάτη.
Κανένας δεν νοιάζεται για το μέλλον του κόσμου
αρκεί να περνάει καλά ο εαυτός του.
Όμως της φύσης τελειώνει η υπομονή
και κάποια στιγμή θα επιτεθεί
χωρίς να τη νοιάξει ποιός θα χαθεί,
αρκεί να ναι εντάξει όποιος σωθεί.
Λόγια χαμένα αυτές οι σειρές,
ποιός θα πιστέψει όλα όσα λες;
Μα όποιος ακούσει τις φράσεις αυτές,
ας νιώσει τουλάχιστον τις ενοχές.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
