| |
| | Κύκλος |  | | | Giati i zwi einai kuklos ;p | | |
Δεν είναι αστέρια αυτά που φύτρωσαν στους κήπους μου, είναι τσουκνήθες.
Δεν είναι θάλασσες αυτές που σκέπασαν το βλέμμα μου,
Είναι η υγρή μορφή του πόνου.
Δεν είν’ τραγούδι αυτό που ακούς να συνοδεύει τ’όνομά μου, είναι μια φάλτσα νότα
Που επαναλαμβάνει τον εαυτό της.
Η ζωή δε μου ‘μαθε ποτέ να ζωγραφίζω, απ’όλα τα σχήματα μ’αγάπησε μονάχα ο κύκλος,
Κι όπως γυρίζει η γη γύρω απ’τον ήλιο,
Έτσι γυρίζω κι εγώ γύρω από όσα με συνθλίβουν.
Δεν έγραψα στην άμμο ό,τι με πλήγωσε, το ‘χω χαράξει στην καρδιά μου.
Και κανείς δεν μου πε πως τα σημάδια της απόρριψης δεν ξεθωριάζουν με το χρόνο.
Δεν είναι στιγμή αυτή που κρατώ σφιχτά στις χούφτες μου,
Είναι μια κλεψύδρα που μου θυμίζει πόσο με πρόδωσανε οι μήνες,
Οι μέρες,
Τα χρόνια.
Δεν είν’ το παρελθόν αυτό που γλιστράει μέσα απ’τα δάκτυλά μου,
Ένα μέλλον είναι, που έλαβε την πρόσκληση μου, μα δεν θέλει να ‘ρθει.
Πήγα να δωρίσω στο μέλλον ένα σκίτσο για τον έρωτα,
Μα του ζωγράφισα ένα ασύμμετρο κύκλο.
Άνέκφραστο, άδειο, ζαλισμένο.
Δεν είναι το πορτοκαλί του ηλιοβασιλέματος αυτό που απλώνεται μπροστά μας,
Είναι το πορτοκαλί του τέλους.
Δεν είναι ο ορίζοντας αυτός που αγγίζουμε με την άκρη του ματιού μας,
Είναι η γραμμή που μας χωρίζει από την κόλασή μας.
Μην μ’αγγίζεις, μπορεί και να πεθάνω.
Μην μ’αγγίζεις, λένε πως είμαι μάγισσα, κι αν πλησιάσεις
Μπορεί και να μετατραπείς σε κύκλο. Μην περιμένεις να γίνεις πρόβατο,
Λιοντάρι, οπτασία, οφθαλμαπάτη, στο λέω μάτια μου, πως θα σε καταδικάσω
Σ’ένα θάνατο οδυνηρό σαν κύκλο.
Δεν είναι το άπειρο αυτό που αγναντεύω απόψε, είναι το μηδέν,
Ο πιο άπειρος κύκλος που υπάρχει.
Στους ωκεανούς του ονείρου φοβάμαι να βουτήξω, κανείς δεν απολαμβάνει το βυθό
Χωρίς να κινδυνεύει να ξεμείνει από οξυγόνο. Κανείς δεν γεύτηκε την αγάπη,
Χωρίς να του χώσουνε στον κρόταφο το όπλο. Κάθε ιστορία και κύκλος,
Κάθε ευτυχία στον πόνο επιστρέφει. Και κάθε αρχή στο τέλος.
Κοιτάζω το ρολόι, οι δείχτες κάνουν κύκλο. Οι αριθμοί περιμένουν τη σειρά τους,
Οι αναμνήσεις χορεύουν γύρω-γύρω όλοι. Μελαγχολεί η ψυχή, την περικυκλώνουν ψέματα μεταμφιεσμένα σε αλήθειες.
Παίρνω μολύβι και χαρτί να γράψω στίχους που να μοιάζουνε
στα φουντωμένα αισθήματά μου.
Μα η ζωή γράμματα δεν μου ‘μαθε, στο σχολείο άριστα έπαιρνα μονάχα
Εις τους κύκλους. Μα αφού δεν σπούδασε ποτέ κανείς κυκλολογία,
Άνεργη παρέμεινα κι εγώ∙ να περιφέρομαι άσκοπα σε γνώριμα λημέρια,
Να κάνω κύκλους επιστρέφοντας στα μέρη που πολλές φορές περπάτησα
Και δεν με συγκινούν καθόλου.
Δεν είναι το νερό της λήθης αυτό που μου ‘φεραν να πιω σε κρυστάλλινο ποτήρι,
Είναι ο πόθος στην πιο παραπλανητική του όψη.
Δεν είν’ τα λάθη αυτά που έχουν αμαυρώσει τη συνείδησή μου, είναι η άγνοια,
Η απορία, η περιπλάνηση.
Ο τοίχος του σπιτιού μου δεν έγραφε ποτέ περάστε, έγραφε όποιος αντέχει ας περάσει.
Δεν φοβόμουν την παρουσία ανεπιθύμητων στον κόσμο μου,
Φοβόμουν την απουσία όσων λαχταρούσα.
Έκλαιγα. Γιατί φοβόμουν πως όποιος μπαίνει στην καρδιά μου
Κάποτε φεύγει... τα μπογαλάκια του μαζεύει και αλλάζει χάρτες και πατρίδα.
Φοβόμουν σου λέω, πως η αγάπη κάνει κύκλους.
Δεν με σκότωσε η αγάπη, με σκότωσε ο κύκλος. Με ρούφηξε στις μαύρες του αγκάλες.
Κι εγώ τον πίστεψα, κι εγώ τον λάτρεψα, κι εγώ τον κυνήγησα
Σαν να ‘μουνα τρελή για τα πλαστικά φιλιά του.
Κι εγώ τον έψαξα σε όλες τις ηπείρους μεθυσμένη απ’το αιθέριο κορμί του,
Συνεπαρμένη απ’το μονότονο νανούρισμα που μου ψιθύριζε
Τα βράδια που δεν έβρισκα πουθενά παρηγοριά,
(ούτε καν σε ιστορίες για φεγγάρια και γοργόνες.)
Δεν με σκότωσε η αγάπη σου, Αγάπη μου. Με σκότωσαν οι κύκλοι σου.
Με σκότωσε το ‘όλα’ σου, το ‘τίποτα’, το ‘σε μισώ’ και ‘σε λατρεύω’.
Με σκότωσε η αλήθεια σου που υποδυόταν πού και πού την αυταπάτη.
Με κουράσανε τα χαμόγελά σου που γεννούσανε μονάχα θλίψεις.
Τα κροκοδείλια δάκρυα που έδιναν τη θέση τους σε δάκρυα-διαμάντια.
Οι εξάρσεις θυμού που περίμενες από μένα να εκλάβω σαν εκδηλώσεις λατρείας.
Με ληστέψανε οι κύκλοι σου, διαρρήχτες έγιναν των ουρανών μου,
Εκτελεστές των αστεριών μου, απαγωγείς της ευτυχίας.
Κι αφού δεν μου χει μείνει τίποτα, μήτ’ένα μικρό ίχνος ελπίδας,
Αφήνομαι στο έλεος του κύκλου.
Δεν αγναντεύω το άπειρο απόψε, αγναντεύω το κενό μου.
Αγναντεύω το μηδέν που κέρδισα με το να σε πιστεύω.
Αγναντεύω κι απόψε, μάτια μου,
Τον πιο άπειρο κύκλο που υπάρχει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
| | | |
|
χρηστος καραμανος
28-03-2009 @ 02:37 | Κι αφού δεν μου χει μείνει τίποτα, μήτ’ένα μικρό ίχνος ελπίδας,
Αφήνομαι στο έλεος του κύκλου.
Δεν αγναντεύω το άπειρο απόψε, αγναντεύω το κενό μου.
Αγναντεύω το μηδέν που κέρδισα με το να σε πιστεύω.
Αγναντεύω κι απόψε, μάτια μου,
Τον πιο άπειρο κύκλο που υπάρχει.
::love.:: ::love.:: ::love.:: | | MARGARITA
28-03-2009 @ 05:18 | αληθινό...τσακίζει...μπράβο σου ::smile.:: | | tarifula
28-03-2009 @ 17:55 | Δεν φοβόμουν την παρουσία ανεπιθύμητων στον κόσμο μου,
Φοβόμουν την απουσία όσων λαχταρούσα.
::yes.:: | | suaddo
17-04-2009 @ 03:38 | Δεν αγναντεύω το άπειρο απόψε, αγναντεύω το κενό μου.
Αγναντεύω το μηδέν που κέρδισα με το να σε πιστεύω. ::theos.:: ::yes.:: ::theos.:: | | dante537
19-12-2009 @ 14:23 | ο κύκλος τόσο άπειρος..σε πληγώνει σε χαιδεύει σε πονάει σε σκοτώνει σε ανασταίνει ::smile.:: αγναντεύω αυτό το απέραντο κενό ::theos.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
