| |
έφυγαν τα Χριστούγεννα
και κάποιοι μοναχοί τους,
δεν εστολίσανε δεντρί
ήταν βαριά η ψυχή τους
οι αναμνήσεις οι παλιές
στοίχειωναν το μυαλό τους,
μέσα σε δάκρυα και λυγμούς
πνίγανε τον καημό τους
ένοιωσα το συναίσθημα
στον ξαφνικό χαμό της,
και δέντρο δέν ξανάστησα
μετά το θάνατο της
πέρασαν χρόνια και καιροί
κι η μοναξιά η κακούργα
μου είχε κλέψει τη ζωή
για όνειρα καινούργια
περνούσα τα Χριστούγεννα
μαύρα και πονεμένα,
και απ τη θλίψη την φριχτή
τάχα σχεδόν χαμένα
θέριεψε όμως δύναμη
μέσα απ τα όνειρα μου,
μια φάτνη στα ερείπια
να στήσω στα στερνά μου
ευθύς ξαναστυλώθηκα
και το κουράγιο βρήκα,
και πάλι αρματώθηκα
κι απ τη μιζέρια βγήκα
ξεχύθηκα σαν άνεμος
σε στράτες σκονισμένες,
μα και σε ρούγες φωτεινές
που είχα για χαμένες
με καλοδέχτηκαν εκεί
πανέμορφες κυράδες,
που σαγηνεύανε το νου
μα ήταν στο βάθος άδειες
όμως βαθιά και μέσα μου
τη θαλπωρή ζητούσα,
και μια ψυχή να μ αγαπά
έστω λιτά κι αν ζούσα
γιαυτό και σεις μοναχικοί
μια φάτνη ξαναστήστε,
και τη δική σας γέννηση
και πάλι ξαναζήστε
marakos
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
