| |
ʼπλωσε τα ολόμαυρα μαλλιά σου,
πάνω στο κουρασμένο μου πρόσωπο,
σαν μαξιλάρι μεταξένιο να ξαποστάσει,
κι άφησε τα εκφραστικά σου τα μάτια,
να δείχνουν μαύρα σαν το σκοτάδι...
Αυτό που πρέπει να ανακαλύψω,
στη νύχτα, με το φως του φεγγαριού,
μια νύχτα με πανσέληνο και δυόσμο,
να κολυμπήσω στον κόσμο σου με μιας,
και να αφεθώ στα όνειρά σου...
Πόση έκφραση μπορεί να γεμίσουν,
τα γλυκά σου χείλη σαν μελωμένα,
όταν αδύναμη, σχεδόν τρεμάμενη,
βγαίνει απο μέσα τους η φωνή,
και ψελλίζεις την ομορφιά...
Αγγίζεις την τελειότητα σαν ανασαίνεις,
κι όταν τα μαύρα σου μάτια κοιτάζουν,
σπίθες ζεστές ξεπηδούν, φωτιές ανάβουν,
και μεθά η καρδιά μου, ξαναγεννιέμαι,
απο τη λάμψη της ματιάς σου...
Και αλλάζω παράδεισο, στον δικό σου,
εκεί θέλω να έρθω και να μείνω,
σαν Αγία κι αν είσαι μοναδική,
η λαχτάρα μου μόνο σε κάνει θνητή,
να σε γνωρίσω για λίγο ν'αναστηθώ...
ʼφησε ελεύθερα τα όμορφα μαλλιά σου,
να γεμίσουν με ειρήνη και αγάπη,
να ανέβουμε μαζί στους ουρανούς,
και κάθε αισιοδοξία να αντλήσει,
όση η ζωή μου κι αν στερήθηκε...
Γεμισέ με ειρήνη, γεμισέ με αγάπη,
κι όσα η ζωή μου δεν ανακάλυψε,
στον δικό σου παράδεισο να βυθιστώ,
να χαθώ μες στα μαύρα σου μάτια,
να κολυμπήσω για λίγο στο μαύρο σου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
