| |
Ξέχασα την όψη σου, σε περίμενα να ρθεις και όλο μου κρυβόσουν.
Το διακριτικό σου άρωμα πεθύμησα, και μύρισε ο ουρανός μου μούχλα.
Ξέχασα τις σονάτες σου, κι όλες οι μελωδίες της σιωπής
Φαντάζουν άδειες. Κλαίνε οι ωκεανοί που δεν χρωμάτισες
Με το επιβλητικό χρυσό σου,
Κλαίνε κι οι πίνακες ζωγραφικής που δίχως εσένα
Δεν παριστάνουν την αγάπη.
Ουρλιάζουνε οι ποιητές γιατί γεύτηκανε
την προδωσία ατίθασων εμπνέυσεων που συμβιμάζονται μονάχα
κάτω απ’το φως σου.
Ουρλιάζουν και οι ερωτευμένοι που έχασαν το δρόμο τους,
Και γύρισαν στα σπίτια τους μονάχοι.
Ουρλιάζουν τα τοπία που δεν μάγεψες με το χρυσό χορό σου,
Τα παιδιά που πίστεψαν στα όνειρα που έταζε η στρογγυλή σου αυταπάτη.
Ξέχασα την όψη σου και μου ΄χει λείψει η σκια σου.
Και τώρα που σε ξαναβρήκα, φόρα μου τα κόκκινα φιλιά σου,
Τύλιξε το πρόσωπό μου με τα χάδια σου,
Μόλυνε τη σκέψη μου με προσδοκίες ηδονής κι εκρήξεις πάθους.
Κι ύστερα σου ύποσχομαι πως το φλογερό ταγκό σου θα χορέψω.
Κι ύστερα σου υπόσχομαι πως στάλα στάλα θα ρουφήξω την Ζωή
Σαν να ‘χε την ίδια , γνώριμη γεύση... με σένα που λατρεύω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
