| |
| | Σημείωμα |  | | | ...giati? | | |
Μια μουντή Δευτέρα. Πάνω σ’ένα ξύλινο τραπέζι που ξέφτισε μάζι με τα σιωπές μας. Σε σένα μάτια μου. Δυο λέξεις μονάχα. Σε λίγο θα φύγω.
Όσες σιωπές κι αν ήπια, δεν μέθυσα στην απουσία της φωνής σου.
Όσα δάκρυα κι αν ζάλισαν το βλέμμα μου, δεν πέθαναν οι στίχοι
Που σου αφιέρωναν τα μάτια μου.
Όσες φωτιές κι αν απείλησαν τα όνειρά μου, δεν κάηκε η ελπίδα
Να σ’αγγίξω.
Όσα ποτάμια κι αν ρούφηξαν τα καράβια της αντοχής μου,
Δεν έπαψα να περιμένω.
Όσα φεγγάρια κι αν ξεψύχησαν στις χούφτες μου, δεν απαρνήθηκα
Τους ουρανούς που μου ‘χες τάξει κάποιο βράδυ που φοβόσουν.
Όσοι εφιάλτες κι αν μόλυναν τον ύπνο μου, δεν έπαψα να σκέφτομαι
Εσένα.
Όσες άγκυρες κι αν έριξα στα ξένα τα λιμάνια, κάποιος άνεμος ανώνυμος
Μ’οδήγησε στους δικούς σου σκοτεινούς ωκεανούς
Που κάποτε δεν ήθελα να εξερευνήσω.
Όσες λέξεις κι αν με παρακίνησαν να ξεφύγω απ’τους κύκλους σου,
Το σχήμα του δικού μου ταξιδιού συνέχισε να κουβαλάει τ’όνομα σου.
Όσα τραγούδια κι αν ξεθώριασαν στα χρόνια παρεξήγησης
Που ήρθαν και μας βρήκαν,
Εγώ δεν άλλαξα ρυθμό ούτε και μελωδία.
Όσα παράθυρα κι αν άνοιξα, δεν βρήκα τρόπο να σ’αφήσω.
Ο άδειος κόσμος σου πάντα με χωρούσε στις αγκάλες του,
Και μου δινε μια δεύτερη ευκαιρία.
Κανένα σπίτι σαν το σπίτι της καρδιάς σου∙
Μάζευα τα ρούχα μου να φύγω και κλείδωνες την πόρτα.
Όσα λεπτά κι αν έκλαψαν στα στήθια μου γιατί τα αγνοούσα,
Δεν έπαψα ποτέ μου ν’αγναντεύω τα ρολόγια.
Σταμάτησαν κι οι δείχτες, μάτια μου, κι ακόμα σκέφτομαι εσένα.
Μέτρησα τις νύχτες που με βρήκαν να ψαχουλεύω αναμνήσεις.
Και το άθροισμα ήταν η ζωή μου.
Πέρασε η ζωή, κι η αιωνιότητα θ’αργήσει να ‘ρθει.
Κι όσο αργεί η αιωνιότητα, τόσο αργείς κι εσύ να με σώσεις
Απ’τα νύχια του ίδιου του εαυτού μου.
Φοβάμαι. Έχασα τον έρωτα σε κάτι στενοσόκακα.
Και τώρα; Τώρα κοιμάμαι πάνω σε μια αιώρα ετοιμόρροπη...
Κάτω από αστέρια που έχασαν το φως τους
Και σκοτάδια που φοβούνται να μιλήσουν.
Φοβάμαι. Έχασα την ταυτότητα μου ανάμεσα στα αγκάθια της αλήθειας
Και τον αμαρτωλό αυθορμητισμό μου.
Και τώρα; Τώρα μην με ψάχνεις. Είμαι το τελευταίο δάκρυ
Στην άκρη του κόσμου. Σε λίγο πεθαίνω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | | |
|
akolouthos
13-04-2009 @ 14:33 | ............................OXI ::no.:: ::no.:: ::no.:: | | elpidakwstopoulou
14-04-2009 @ 00:06 | Όσες άγκυρες κι αν έριξα στα ξένα τα λιμάνια, κάποιος άνεμος ανώνυμος
Μ’οδήγησε στους δικούς σου σκοτεινούς ωκεανούς
Που κάποτε δεν ήθελα να εξερευνήσω.
Όσες λέξεις κι αν με παρακίνησαν να ξεφύγω απ’τους κύκλους σου,
Το σχήμα του δικού μου ταξιδιού συνέχισε να κουβαλάει τ’όνομα σου.
καλημέρα αστερόσκονη !! την πίκρα που αφήνει ένας
χωρισμός πρέπει να βρούμε δύναμη να την αντιμετωπίσουμε!!
δύσκολο βέβαια αλλά το χρωστάμε στον εαυτό μας πρώτα
και ύστερα στους αλλους !!καλό Πάσχα καλή μου
με την αγάπη μου !!! ::up.:: ::kiss.:: ::up.:: | | suaddo
14-04-2009 @ 01:08 | Και τώρα; Τώρα μην με ψάχνεις. Είμαι το τελευταίο δάκρυ
Στην άκρη του κόσμου. Σε λίγο πεθαίνω.
παρα πολυ ωραιο...
Υ.Γ.ελπιζω να ειδες την αφιερωση που σου κανα...
αν οχι, ψαξε στις δημιουργιες μου κατι με τ ονομα σου...! | | candy-candy
14-04-2009 @ 06:53 | Όσα φεγγάρια κι αν ξεψύχησαν στις χούφτες μου, δεν απαρνήθηκα
Γεμάτο συναισθήματα και εικόνες. | | dimvel
14-04-2009 @ 08:14 | Λαμπερό τ' αστέρι από τη σκόνη σου... | | idroxoos
14-04-2009 @ 09:02 | ::wink.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
