stixoi.info: Ώρες Θανάτου

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Ώρες Θανάτου

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130603 Τραγούδια, 269424 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Ώρες Θανάτου

Στιγμές κενές
ο Άδης ξεχειλίζει από κάθε σου κύτταρο
κάθε σου σκέψη να καταλήγει σ 'αυτόν
δυσκολεύεσαι να αναπνεύσεις
οι άνθρωποι όλοι είναι εχθροί σου
μακρινοί, δεν σε αγγίζουν.

Αυτό πρέπει να 'ναι η κόλαση
έτσι κάπως πρέπει να μοιάζει η φωτιά της
σαν αυτήν που σε καίει αυτές τις ώρες
που δεν περνάνε με τίποτα
αυτή η αθεράπευτη μελαγχολία.

Αναίτια, φθινόπωρο μες την άνοιξη
θα πρεπε να χαμογελάς
τα χεις όλα τ 'αγαθά
το μεγάλο σπίτι σου
τη μακριά ζωή σου
κάποιος σ' αγαπάει
έτσι νόμισες;

Κι αυτό αυταπάτη είναι
για να στολίζει τις σπάνιες νύχτες ηδονής
ούτε αυτή τη νιώθεις
τρυφερότητα παλεύεις να βρεις
ακόμα και μέσα σ 'αυτήν
ακόμα χειρότερα
απλά θέλεις να νιώσεις πως ζεις στιγμές.

Γιατί οι άλλοι είναι τόσο ευτυχισμένοι;
τόσο ασυννέφιαστη η σκέψη τους;
δεν τους ανάσανε ποτέ ο θάνατος
με την βαρειά μυρωδιά του κάτω απ'τα ρουθούνια τους;
δεν τους λύτρωσε ποτέ η σκέψη του;
φοράνε τόσο ατσαλάκωτα το χαμογελό τους
το σιδερώνουν κάθε μέρα στην τρίχα.

Ένα λουλούδι
είναι που περιμένω
ένα ξαφνικό τηλεφώνημα μες τη νύχτα
ή κι αν δεν θες να ταλαιπωρηθείς ζωή μου άλλο
φύγε μακριά!
με λαμνοκόπο ειδήμων στα στερνά ταξίδια
μη φοβηθείς το έρεβος
-το ξέρεις άλλωστε καλά-
κι αν δεις παλιούς σου γνώριμους
κάνε πως δεν τους ξέρεις
τάχα πως ήπιες απ 'της λήθης το νερό
-ξέρω πως δεν σε πιάνει-.

Μόνο πάρε μαζί σου ένα νόμισμα
το τάλαντο μου που δεν ξόδεψα ποτέ
το φυλάξα καλά κρυμμένο μες τη σάλα μου
και δεν το είδε μάτι.


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 5 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες,Αναμνήσεις & Βιώματα Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Αν είχε έστω και μια πρόβα η ζωή μας, τότε μπορεί και να την παίζαμε ωραία...

yiannistellidis 13-04-2009 @ 22:38	Ένα λουλούδι είναι που περιμένω ένα ξαφνικό τηλεφώνημα μες τη νύχτα ή κι αν δεν θες να ταλαιπωρηθείς ζωή μου άλλο φύγε μακριά! ::up.:: ::up.:: ::up.::
Αθηνά 14-04-2009 @ 02:23	(ζωή μου εννοώ τη δική μου ζωή, δεν εύχομαι το θάνατο κανενός άλλου, μην παρεξηγηθώ.....)
tarifula 14-04-2009 @ 03:08	φοράνε τόσο ατσαλάκωτα το χαμογελό τους το σιδερώνουν κάθε μέρα στην τρίχα. ::yes.::
... άρα υπάρχω 14-04-2009 @ 07:52	...οι άνθρωποι όλοι είναι εχθροί σου μακρινοί, δεν σε αγγίζουν... ...κάποιος σ' αγαπάει έτσι νόμισες; ...φοράνε τόσο ατσαλάκωτα το χαμογελό τους το σιδερώνουν κάθε μέρα στην τρίχα... Περιγράφεις μια μεγάλη μοναξιά... και απογοήτευση από τους ανθρώπους... ...έχεις όμως το τάλαντο... άνοιξε τις γρίλιες της ψυχής σου... άσε το να φωτίσει... και να φωτιστεί... Ξόδεψέ το Εδώ... και Τώρα... κι όχι... σε στερνό ταξίδι... Μου άρεσε το ποίημα Αθηνά... γιατί το βίωσα ως Αλήθεια...
idroxoos 14-04-2009 @ 09:13	Γιατί οι άλλοι είναι τόσο ευτυχισμένοι; τόσο ασυννέφιαστη η σκέψη τους; δεν τους ανάσανε ποτέ ο θάνατος με την βαρειά μυρωδιά του κάτω απ'τα ρουθούνια τους; δεν τους λύτρωσε ποτέ η σκέψη του; φοράνε τόσο ατσαλάκωτα το χαμογελό τους το σιδερώνουν κάθε μέρα στην τρίχα. ::up.:: ::up.:: ::hug.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο