| |
| | Ύμνος στην ανώνυμη φιλία |  | | | afierwmeno... se mia poly poly kali fili;p | | |
Μαζί σου κάθε σιωπή και λέξη. Κι αν μισούσα το άδειο
Μαζί σου κατάντησε η σιωπή λατρεία.
Μαζί σου κάθε ήλιος κι όνειρο. Κοιτούσαμε τον ουρανό
Και γέμιζε αστέρια.
Μαζί σου κάθε θάλασσα και πλοίο. Κι αν δεν είχαμε προορισμό,
Είχαμε πορεία. Κι ήτανε μια όμορφη πορεία.
Όστρακα, χρυσόψαρα, σπάνιοι θησαυροί, δυσεύρετα μαργαριτάρια.
Μαζί σου κάθε αμπελοφιλοσοφία χίλιες απαντήσεις.
Εκεί που ξεχνούσα τα λόγια του έρωτα μού θύμιζες τα λόγια της φιλίας.
Μαζί σου κάθε πόνος κι αναγέννηση. Βουτούσα στο κενό
Και προσγειωνόμουν στα πούπουλα της καρδιάς σου.
Μαζί σου κάθε δάκρυ και χαμόγελο. Εκεί που με νικούσε η θλίψη,
Έσκαγες ένα χαμόγελο και γινότανε βροχή το δάκρυ,
Ουράνιο τόξο το χαμόγελο.
Μικρή μου φίλη, περάσανε τα χρόνια, κι η ζωή ακόμα περιμένει.
Γεράσαμε μαζί, κοίτα που φτάσαμε! Στο τέλος της αρχής.
Μας περιμένει το αύριο, κράτα μου το χέρι.
Μικρή μου φίλη.... σε ξέρω πολύ, με ξέρεις λίγο.
Με ξέρεις πολύ, σε ξέρω λίγο. Αστείο σου φαίνεται, το ξέρω.
Μην γελάς. Το γέλιο σου με παρασύρει, αναβιώνω αναμνήσεις.
Α! Αναμνήσεις. Λες πως δεν βρήκαμε το χρόνο να ζήσουμε.
Έτρεχαν οι ώρες μας, μου λες, και μεις ξωπίσω.
Μας μάδησε η ρουτίνα. Η μικρή τεράστια απόσταση που μας χωρίζει.
Οι λέξεις που δεν χώρεσαν μια αγκαλιά στοργής,
Μια βόλτα στο άπειρο πράσινο, το άπειρο γαλάζιο.
Μπορεί και να ‘χεις δίκιο. Δεν πρόφτασα να χορτάσω
Το ρεφραίν του τραγουδιού που μου ‘χες κάποτε χαρίσει,
Δεν πρόλαβες κι εσύ να αποστηθίσεις τους μυστικοπαθείς μου στίχους.
Κρίμα δεν είναι; Περνάνε τα χρόνια, περνάνε κι οι ώρες,
Φοβάμαι το αντίο, μην φεύγεις. Κράτα μου το χέρι να μην φοβάμαι το τέλος.
Χάιδεψε τον ώμο μου κι έλα να αγναντέψουμε τον κόσμο ολάκερο
Απ’το στενό μου το μπαλκόνι.
Αχ αυτός ο κόσμος που αλλάζει. Με τρομάζει.
Αν θέλει ν’αλλάξει ας κάνει ό,τι γουστάρει.
Εμείς δεν είμαστε ο κόσμος. Εγώ είμαι συ.
Εσύ είσαι εγώ, μικρή μου φίλη.
Μικρή εσύ, μικρή κι εγώ.
Μεγάλος ο κόσμος, μεγάλη κι η φιλία που μας ενώνει.
Μυστήριο εγώ. Μυστήριο κι εσύ.
Μυστήριο κι ο κόσμος μας… και αυτή η απροσδιόριστη έλξη
Που πάντα μας ενώνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
**Ηώς**
14-04-2009 @ 21:47 | Κι αν δεν είχαμε προορισμό,
Είχαμε πορεία. Κι ήτανε μια όμορφη πορεία.
πολύ όμορφη αφιέρωση..........''η μεγαλύτερη αρετή ανώτερη κι από την αγάπη''...γιατί την περικλείει!
::hug.:: ::love.:: ::hug.:: | | yiannistellidis
14-04-2009 @ 23:59 | paidia kati trexei me ton Αποσπερίτης Νίκος please kante kati ......diavaste tin simerini tou kataxwrisi | | suaddo
15-04-2009 @ 03:14 | Αχ αυτός ο κόσμος που αλλάζει. Με τρομάζει.
Αν θέλει ν’αλλάξει ας κάνει ό,τι γουστάρει.
Εμείς δεν είμαστε ο κόσμος. Εγώ είμαι συ.
Εσύ είσαι εγώ, μικρή μου φίλη.
παρα πολυ ομορφο...γεματο συναισθημα, αναμνησεις και μυστηριο για το μελλον της φιλιας...
κι ολα αυτα με το ιδιαιτερο στυλ γραφης που παντα εχεις... ::theos.:: | | Ναταλία...
15-04-2009 @ 05:09 | Μας περιμένει το αύριο, κράτα μου το χέρι.
Μικρή μου φίλη.... σε ξέρω πολύ, με ξέρεις λίγο.
Με ξέρεις πολύ, σε ξέρω λίγο. Αστείο σου φαίνεται, το ξέρω.
Μην γελάς. Το γέλιο σου με παρασύρει, αναβιώνω αναμνήσεις.
Α! Αναμνήσεις. Λες πως δεν βρήκαμε το χρόνο να ζήσουμε.
Έτρεχαν οι ώρες μας, μου λες, και μεις ξωπίσω.
Μας μάδησε η ρουτίνα. Η μικρή τεράστια απόσταση που μας χωρίζει.
Οι λέξεις που δεν χώρεσαν μια αγκαλιά στοργής,
Πολύ με άγγιξες ::yes.:: ::hug.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
